Lean on Bill

“Als ik een afro had, zou ik ‘m zó dragen. Hoeveel potten Murry’s daar ook aan te passen zouden komen.” Ik zag mijn eerste beelden ooit van Bill Withers , de bekende live versie van Ain’t no Sunhine, die in zijn oranje coltrui. De zanger en zijn drummer, de strakste afro en de stralendste glimlach. Nooit eerder en nooit later zag ik zulke coole gasten.

Bill Withers draaiend op je platenspeler worden je oren verwend. Je hoort een man die zijn stem in de muziek perst en het met eerlijke woorden vult tot een geluid wat als een bonbon door je oren smelt. Een man die je gelooft. Gevoelig maar stoer. Pure klasse. Luister alleen al naar zijn gehum op de intro van “Grandma’s hands”, mijn persoonlijk favoriet, de ode aan zijn grootmoeder.

Bill was geen held, geen wereldverbeteraar of een vechter. Bill was een gewone vent, een stotteraar, een oud marinier. Hij was een vent die wist hoe verschrikkelijke mooie muziek te maken. Het nu meer dan ooit inspirerende nummer Lean on Me, is twee weken voor zijn dood uitgegroeid tot een strijdlied tegen Corona toen een compleet flatgebouw in Dallas het nummer vanuit hun ramen zong. Een lied met als kerngedachten vriendschap en verbondenheid. Onwerkelijk verbeeld door een flat vol buren die samen kwamen terwijl ze verplicht afstand hielden.

“Lean on me when you’re not strong.” Als ik Bill hoor zingen hoor ik een altruïst, en momenteel zie ik meer altruïsme om mij heen dan ooit te voren. Corona is een verschrikkelijke ramp. De statistieken vliegen ons dagelijks om de oren. Getallen waar we van schrikken. Ieder getal in iedere statistiek is een verhaal.

Maar ten tijden van deze crisis springen ook overal talloze hoopjes “hoop” op. Groepen hoopgevende mensen. Mensen die zich aanpassen, zich verenigen en anderen helpen, onbaatzuchtig. Mensen die elkaar steunen. Mensen die delen. Mensen die samen “Lean on me” zingen. Mensen die zoals Bill dicht bij zichzelf blijven, maar toch sterk verbonden met anderen voelen. Wat overblijft als de rest weg valt, zijn de mensen om wie we geven en de zorgen die we om hun hebben.

Zoals zijn familie al zei: “His music forever belongs to the world.” Dus luister alsjeblieft naar Lean on Me, luister naar Grandma’s Hands en luister naar Ain’t no Sunshine. En let een beetje op elkaar, maar let dan ook op die drummer, want die is gaaf.