Keuzevrijheid

Hoe langer corona en de bijbehorende maatregelen ons in de greep houden, hoe meer ik een vreemd luchtje begin te ruiken. Was het eerst een vleugje, begint het zich nu toch echt te ontwikkelen tot een vaag geurtje, riekend naar gevangenschap en lijden. Lijden met een lange IJ, dat zich steeds verder uitbreidt. Bij mij, maar ook bij vele anderen. We doen alles om de kwetsbare groepen in ons land te beschermen. We houden afstand, onze economie ligt op zijn gat, ons sociale leven ligt stil, onze vrijheden zijn ingeperkt en dan hebben we het nog niet over ons werkbare leven. Alles voor het grote doel: bescherming van de ouderen, de zwakkeren en de IC-capaciteit. Maar de vraag is welke zwakkeren beschermen we? En welke ouderen? Betreft het alleen de lichamelijk zwakkeren? En hebben deze ouderen en zwakkeren ook een keuze, zoals het in de democratie betaamt? Heeft überhaupt iemand een keuze in deze situatie? En hoe zit het met de mentale gezondheid van iedereen?
Het verontrust mij dat we zo gefixeerd zijn op een virus dat lijden veroorzaakt. En dat we dat allemaal onder controle proberen te krijgen. Met man en macht zetten we ons in voor de goede zaak. “I safe lives!” zie ik op facebookprofielfoto’s geplakt. “Samen worden we het virus de baas!” Ik begrijp dondersgoed dat een nieuw virus waar geen vaccin voor is zorgt voor angst en onzekerheid en dat het een enorme lijdensweg is voor de mensen die het helaas hebben mogen krijgen. Maar wat ik niet goed begrijp is dat we ten behoeve van de corona-verspreiding wel de mentale gezondheid van vele medelanders op het spel zetten. En daardoor een ander lijden veroorzaken. En dat stinkt.
Stel: je bent lichamelijk kwetsbaar. Je bent 86 jaar. Je woont alleen. En stel: je hebt een keuze. Zou je er dan voor kiezen om nu in eenzaamheid te leven? Geen knuffels te krijgen? Geen echt contact? Geen verbinding? Alles om je naderende einde op te schuiven? En een risico om alleen te sterven? Of zou je ervoor kiezen om de mensen die je het meest na staan te zien, aan te raken, bij je te hebben? Ook als je daardoor risico loopt om ziek te worden?
Ditzelfde geldt voor mensen met kanker, auto-immuunziekten en andere narigheid. Maar ook voor de mensen met een psychische kwetsbaarheid. Voor wie een dagelijkse structuur een fundamenteel houvast is. Voor wie contact het verschil maakt tussen een goede dag of een slechte dag.
Ik denk dat de keuze snel gemaakt is. En dat zet mij aan het denken. Waar zijn we mee bezig!?