Guilty Pleasures

Om een of andere reden vierde ik ooit Oudjaar in Las Vegas; om vele redenen was ik alleen. Gewenst alleen, maar liever niet op Oudjaar. Ik zocht iets te doen en alles was uitverkocht, hotels incluis. Behalve een concert van Neil Diamond.

Nou ja in een hal ernaast dan, met een groot scherm en tegen betaling. Zo zijn ze daar. Met een groep studenten werd ik dronken. Sweeeet Caroline. Tè-tè-tè. Ik demonstreerde daarbij de beroemde Lee Towers-moves. ‘Wow, how come we don’t know him over here?’

Ik werd wakker in mijn huurauto in de parkeergarage van een casino en keek opzij. Een bejaard echtpaar had eenzelfde keus gemaakt en sliep nog, met open mond achter het stuur. Dat dus. In de lichtheid van de dronken dageraad besloot ik te gaan rijden, 800 kilometer naar San Francisco door woestijnen, en langs vliegtuigkerkhoven.

De stilte van de eenzame kater was louterend, als pendant van de eindige leegte van Las Vegas. Dodelijk vermoeid belandde ik in de gitzwarte duisternis van Californië. Op de autoradio zachte pianoklanken, Hands van Jewel. Ik huilde hard en lang, was verlost en reed door.