Deja Vu

Deze bizarre tijd brengt herinneringen boven aan de langdurige ziekenhuisopname van mijn zoon. Destijds werd zijn afweersysteem middels chemo volledig vernietigd. Na een stamceltransplantatie herstelde hij beetje bij beetje, doordat zijn nieuwe bloedfabriek steeds meer op gang kwam.

In die periode heb ik al een enorm respect gekregen voor de, veelal relatief jonge, verpleegkundigen. Professioneel en rustig handelend droegen zij een enorme verantwoordelijkheid. Zodra zijn ‘tent’ werd geopend ging de speciale jas aan, werden de mondkapjes opgezet, de handschoenen aangedaan en wasten zij voor de zekerheid de handen nog even met alcohol. Deze mensen maakten voor mij echt het verschil. Inmiddels hebben we dit allemaal op het netvlies, onze ogen zijn geopend.

Zelf ondergingen wij meerdere malen per dag hetzelfde verkleedritueel, op het moment dat we contact mochten of moesten hebben met die kleine. Aangezien je logischerwijs zelf niet ziek moest zijn, zorgden we ervoor dat onze wereld heel klein was. Zo min mogelijk contact met anderen, thuis of in het geheel niet werken, een rustig plekje in de trein opzoeken op weg naar het ziekenhuis, via de trap in plaats van de volle lift naar de juiste ziekenhuisverdieping en bij het minste vermoeden dat je niet fit was bleef je eenvoudigweg thuis. Een andere optie was er niet. In feite hebben we twee maanden op deze manier zitten ‘wachten’ tot we hem weer mee naar huis mochten nemen.

Een bizar moment dat ineens de tent opengaat en je hem via de boze buitenwereld naar de auto moet brengen. Door een vol ziekenhuis, via de lift, de hal en de draaideur naar buiten. Thuis aangekomen moesten we nog geruime tijd voorzichtig blijven. Geloof mij, dan hou je minimaal die 1,5 meter afstand zonder dat iemand je dat middels een persconferentie tussen de oren probeert te krijgen.

We krijgen nu allemaal te maken met het onzichtbare. De één is angstiger dan de ander. Minimaal een maand of twee in sociale quarantaine, de handen wellicht kapot wassend en wegblijven bij de ouderen in de samenleving. Ik durf te zeggen dat dit in ons systeem gaat zitten. Hoewel ik als zeer nuchter bekend sta, is de ‘angst’ voor besmetting nooit helemaal weggegaan, ook al is daar ruim 10 jaar geen reden voor geweest.

Op een gegeven moment zullen we weer ‘vrijgelaten’ worden. Vallen we dan direct terug in ons oude gedrag of blijven we aanvankelijk huiverig voor anderen? We moeten en gaan de draad weer oppakken. Sterkte voor nu en alvast succes !