Waarom wachten?

Mijn lieve buurvrouw gaat op reis. Een verre en lange reis. Terwijl de halve wereld in rep en roer is vanwege het coronavirus en nauwelijks nog iemand kan of durft te reizen, is mijn buurvrouw klaar voor vertrek. En het is niet zomaar een reis, nee, dit is de meest bijzondere die ze ooit zal maken. Normaal gaat ze altijd samen met haar man maar dit keer blijft hij thuis en gaat ze helemaal alleen dit avontuur tegemoet. Bang lijkt ze niet of misschien laat ze het niet blijken, ik vond haar altijd al een dappere vrouw.
En ondanks dat ze veel eerder gaat dan oorspronkelijk gepland, de reis stond eigenlijk pas voor 2021 of 2022 op het program, lijkt ze de rust zelve. Wat zal ik haar missen en wat vind ik het erg dat ze vertrekt. Want deze verre reis is namelijk tevens haar laatste; het is een one way ticket to heaven…
Daarom zoek ik haar nu vaak op om even een theetje te drinken en te praten over wat we allemaal zoal beleefd hebben hier. Het zal niet lang meer duren voor ze vertrekt, dat zag ik in haar ogen en ik schrok ervan. Daarom besloot ik vorige week achter mijn laptop te kruipen om haar een brief te schrijven, een afscheidsbrief. Dit was vooral bedoeld als een verwerkingsproces voor mezelf. De artsen hadden gezegd dat mijn buurvrouw met chemo haar leven met 1 tot 2 jaar kon verlengen maar ze hadden het mis! En nu begint haar reis dus veel eerder dan verwacht.

Terwijl ik de brief schreef bedacht ik me waarom ik deze eigenlijk niet gewoon aan haar zou geven, nu ze nog in leven is en in staat om het te lezen. Waarom wachten tot het te laat is, zoals meestal gebeurt? Dan worden de mooiste stukken geschreven die vervolgens tijdens een uitvaartceremonie worden voorgelezen maar de persoon waarover het gaat is er niet meer. Waarom laten we degenen waarvan we houden niet eerder weten hoe we over ze denken en hoezeer ze gemist zullen worden? Mits dat kan natuurlijk. En dus besloot ik, hoe eng ik het ook vond, om mijn vanuit het hart geschreven woorden gewoon aan mijn buurvrouw te geven. Ik kocht een mooie grote kaart, plakte de brief er in en gaf het haar. Er was veel bezoek bij haar dus gelukkig kon ze het niet meteen lezen want dat had ik wellicht wel erg moeilijk gevonden. Twee dagen later bezocht ik haar weer en ze bedankte me uitgebreid; ze had gelachen en een traan gelaten om de brief. Ze had hem ook aan haar kinderen laten lezen vertelde ze. Mijn laatste twijfels of ik hier goed aan had gedaan vielen hiermee weg.
Ik wens haar een prachtige reis!