Twijfel over de quarantaine

Weet je wel hoe moeilijk het is om in jezelf te geloven als je het besluit hebt genomen om niet meer naar buiten te gaan. Mijn vrouw en ik hebben dit bepaald, omdat ik een risicovolle senior ben. Het is vandaag de dertiende dag in vrijwillige quarantaine. Dat lijkt simpel, maar de Onzekere Ik weet, dat niemand in onze omgeving ziek is, laat staan besmet is met Corona.
Mijn Onzekere Ik zegt dan tegen mijn Verstandige Ik: “Wat sta je daar nou voor het raam naar buiten te kijken. Een paar weken geleden ging je nog twee maal per week naar de sportschool, daarnaast hardlopen, wandelen, fietsen. Wat een sneu persoon ben je geworden. Jij wattig watje.’
Ik ben licht koortsig, dat steunt mijn Verstandige Ik. Als ik het tegen mensen zeg, zijn ze terecht zo weg. Mijn klein(kinderen) wil ik ook niet in gevaar brengen. Corana is als elektrische spanning. Je ziet het niet, ruikt het niet, opeens krijg je een schok. Alleen bij besmetting met het Coronavirus is dit meteen je laatste.
Maar voor ons lijkt het of iedereen maar gewoon doorgaat, lekker fietsen, stevige wandelingen maakt. Zijn wij dan zo overdreven voorzichtig. Mijn Verstandige Ik wordt steeds kleiner, staat met zijn rug tegen de muur. Ook hij geeft mijn Onzekere Ik steeds meer gelijk. Toch verdedigt hij zich met: “Een paar weken niet naar buiten. Is dat nou zo erg? Je onrustige woekercellen blootstellen aan het kwaadwillende Coronavirus. Vind je dat dan slim? En je kinderen met het virus besmetten, wil je dat? Bovendien vervelen we ons geen seconde, hebben een mooi huis, de boodschappen worden bezorgd, kinderen komen soms langs om te zwaaien, ver weg wonende kinderen komen op virtuele visite, vrienden bellen en App’en.”
Daarnaast lees ik later hoe slachtoffers langzaam op hun buik liggen te stikken, drie tot vier weken in de Intensive Care, in paniek raken, sterven zonder een hand te kunnen pakken, met niets dan in plastic gehulde vreemden om zich heen. Mensen in de zorg werken tot ze omvallen en lopen ook groot risico om zelf slachtoffer te worden. Blijf dan nog maar even in vrijwillige quarantaine. 6 april duurt niet zo lang meer.
Mijn Verstandige Ik steunt ons besluit met: “Volgens mij is doodgaan erger.”
Dat is zeker, maar mijn Onzekere Ik blijft in mijn hoofd zeuren en fluistert me toe: “En als dit tot 1 juni duurt?”