Tijd voor écht contact

Wanneer ik geraakt word door iets groters dan ik als mens, bevraag ik sterk mijn eigen plek in het geheel. Het juist niet aanjagen van dit vraagstuk, maakt dat ik vanuit het niets kunnen doen mij bewuster word dan ooit. Van mijzelf. En van welk systeem ik uitmaak.

Door zulke ingrijpende en onverwachte gebeurtenissen als het virus (of de Trump-verkiezing en Brexit) worden we geconfronteerd met de comfort en de automatische piloot waarop we eigenlijk handelen in het leven. Hoe afhankelijk we ons onbewust maken én onze identiteit ontlenen van dat systeem waarvan we onderdeel uitmaken. En hoe dit ook in vraag wordt gesteld als deze automatische piloot zelfstandig moet gaan schakelen. Dat we niet meer ons huis uit mogen en buiten het bestaande systeem worden geplaatst.

Een verandering brengt het leven plots weer in perspectief. Want met alle afleidingen en beïnvloedingen tegenwoordig van buitenaf, rijst bij mij de vraag: nemen we eigenlijk nog de tijd om écht te kijken naar onszelf? Juist omdat de wereld zó klein is geworden en binnen handbereik ligt, vergeten we te kijken naar wat werkelijk voor ons staat. Verplicht thuiswerken brengt je weer in contact met het gezin en kun je plots zelfs die klagende collega gaan missen. Het is een beetje: ‘Je weet pas wat je mist, als het er niet is’.

Ik ervaar haast een soort keerzijde in de samenleving door die pauzeknop in de dagelijkse drukte. We leren meer het belang inzien van het echte contact. Het leven is namelijk niet iets dat we zelf kunnen creëren. Maar het leven is ons ook niet zomaar gegeven. Dat maakt ons nietig en kwetsbaar. Vanuit die kwetsbaar- en machteloosheid kunnen we feitelijk het virus nog niet overwinnen, maar wordt het virus emotioneel toch overwonnen door daadkracht en het contact via omwegen met elkaar te vinden. We kunnen als mens niet zonder contact, bewijst ook hoeveel creatieve oplossingen er uit solidariteit ontstaan.

Wanneer wordt ons in een wereld die 24/7 aanstaat de tijd gegeven om weer in die eigen spiegel te kijken? Mijn diepste wens is dan ook dat we vanuit dit bewustzijn in de nabije toekomst veel dankbaarder zijn voor al-les en dit vooral uitspreken. Of zoals de Italiaanse premier mooi zei: ‘We nemen nu afstand van elkaar om elkaar later nog dichter in de armen te sluiten’.