Pinpas op de plaats

Ik heb honger. Ik heb honger omdat ik niet geluncht heb. Ik heb geen lunch gemaakt omdat ik vanochtend de trein moest halen en die ik toch miste. Ik kom tijd tekort, altijd.

Als ik drie minuten te laat bij mij werkafspraak arriveer zie ik een Kruidvat tegenover. Halleluja. Snickers, milkeybreak of zure matten, ik weet dat het assortiment er niet om liegt. Er staan vijf wachtenden bij de kassa, ik besluit direct in de rij te gaan staan en bedenk vanuit de colonne wat te eten. Het besluit valt vastberaden op een reep bestaande uit noten. Of pitten. Of toch zaden. Ik vind het onderscheid altijd erg lastig. Dat heb ik ook met rokjes en jurkjes, voor mij van hetzelfde laken een pak.

De ouderen in de rij beloven niet veel goeds voor mijn laattijdigheid. Ik heb er geen invloed op en vind het eigenlijk ook wel lekker, zo even in de rij. Ik zou ze het liefst toefluisteren: “Doet u maar rustig aan hoor. Ik vind ook niet dat u de tijd die u nog heeft vol moet proppen met haastige kassataferelen. Kwaliteit boven kwantiteit.”

Ik heb een hekel aan het tempo in Nederland. Alles moet snel snel snel en op tijd op tijd op tijd. Er blijft zo weinig tijd over om van de dag te genieten. Het leven is geen wedstrijd. Het leven is een beleving. Het lukt mij niet om daar doorheen te haasten.

De dame op leeftijd voor mij snapt dat. Zij kijkt toe hoe haar producten gescand en op het plateautje geplaatst worden om vervolgens te vragen of ze mag pinnen. Dan pas zoekt ze in haar tas naar de portemonnee. Het lijkt wel een grabbelton. Prachtig.
Ik draai mij om en zie dat drie van de vier mensen de pinpas al in de aanslag hebben. Ze staan klaar om van de vraag of u wilt pinnen een retorische te maken. Zelf wapper ik meestal ook met dat ding terwijl ik aangeef geen bon te blieven, er worden fijne dagen gewenst en sta ik weer buiten. Walgelijk. Ik heb nog veel te leren.

“Meneer!!”

Ik schrik op uit mijn gedachtestroom en kijk naar het aantrekkelijke gezicht van de kassajuf.

“Dat is 1 euro 40 alstublieft. Wilt u pinnen?”

Yes!!

“Ja, graag.”

Ik grabbel in mijn broek naar mijn pinpas. Hoeveel zakken heb ik wel niet.

“Excuus voor mijn onoplettendheid. Maar eigenlijk spijt het mij niet. Je scant sneller dan mensen pinnen, vind je dat niet storend?”

“Nee hoor, ik krijg per uur betaald, het liefst zou ik de bonnen uitschrijven.”

“Dan word je toch parkeerwachter.”

“Ik houd niet van op de tijd letten.”

Wat een vrouw.

“Bedankt en geniet je dag nog!”