Over morgen.

Ik sta bij de snoepautomaat in het ziekenhuis. Twee klapdeuren verder ligt het lichaam zonder gedachtes van een goede kennis. Hij was vorige week veertig geworden. Ik kan zijn vriendin en zoontje horen huilen.
Ze zijn verdwaald in hun verdriet en de tranen fungeren als broodkruimels.
Vorige week werd ze nog naast hem wakker, naar alle waarschijnlijkheid geïrriteerd, omdat hij in zijn telefoon keek toen zij haar ogen opendeed.

“Serieus, zit je nu al in dat ding?” Zegt ze.

“Ja, sorry pop, maar er gebeuren op dit moment gewoon zo veel belangrijke dingen in de wereld.”

“Is de wereld belangrijker dan je vriendin?”

Twintig minuten later verlaat hij het huis. Hij gaat op reis naar Italië. Dan staat hij eventjes stil. Hij is vergeten zijn zoon een kus te geven. Dat mannetje krijgt volgende week wel een miljoen kusjes. Ik laat hem nog wel slapen denkt hij, niet wetend dat hij voorlopig voor de laatste keer rechtop in zijn auto stapt.
In de snoepautomaat bungelt ondertussen een chocoladereep op het randje van de afgrond. De reep wint het van de zwaartekracht. Hij wel.

“Hoe gaat het met hem?” vroeg ik eerder aan zijn vriendin, die op dat moment al voor negenennegentig procent weduwe was.

Weduwe, het blijft een gek woord. Er staat twee keer ‘we’ in, maar de persoon in kwestie rouwt juist omdat ‘we’ verleden tijd is.

“Het gaat zo slecht met hem dat hij niet tegen de dood, maar tegen het leven vecht.”

“Moet ik de kleine even meenemen? Dan koop ik een chocoladereep voor hem.”

“Nee, dit is geen dag voor chocola.”

“Het is ook geen dag om in het ziekenhuis te zijn, maar hij is dus ziek geworden in Italië?”

“Ja, twee dagen terug kregen wij het telefoontje. De wereld droeg hem op handen, maar zelfs de wereld komt dus blijkbaar handen tekort.’’

“Godverdomme, hij vloog via Italië dus rechtstreeks de hemel in.”

Het is in feite best gek. We weten wat er morgen op televisie komt, maar door de dood laten we ons toch iedere dag weer verrassen. Opeens ben je voorgoed weg en dan, dan is het te laat.

Soms schrijven mensen die weten dat ze doodgaan van te voren een brief.

Kus elke dag, knuffel je kind en schrijf soms alvast een brief. Je weet dat de woorden die je uithuilt gelezen gaan worden door de mensen die jou zo ontzettend gaan missen, maar schrijf er één. Het is je plicht. Waarom? Die mensen zijn belangrijker dan de wereld en je weet nooit weet wanneer de chocolade reep valt.