Ophokplicht

Het Coronavirus sijpelt ons land binnen, het lijkt op de stroom van een rivier die zich snel vertakt. In de periode van het jaar dat de krokus zich aandient, als een dappere krijger die voor de troepen uit loopt en de lente aankondigt. De lucht zou eigenlijk vervuld moeten zijn met de bekende vibraties, maar dit keer is er louter argwaan. In een soort van overlevingsdrang vertonen mensen egocentrisch gedrag. Dat mondt uit in een run-for-life op beschermingsmiddelen, het is ieder voor zich.

Zelf neem ik een paar dagen vrij en verblijf onder de radar. Op een onderduikadres, hoog en droog op een park in het midden van het land. Waar het antwoord op het eeuwenoude raadsel te vinden moet zijn, dat van de juiste volgorde van de kip en het ei.
Maar ook daar is er onrust over een virus. Pluimvee wordt bedreigd met vogelgriep. De kippen blijven op stok, ophokplicht is een remedie.
Mijn bezoek aan een museum vol oude ambachten brengt mij in een pakhuis met telecommunicatie-middelen uit vervlogen tijden. De bakeliet telefoon, post, telegrafie en de radio. De buizenradio die ooit het baken was van hoop in bange dagen. Wie weet komt die nog wel van pas.

Het gedrag van mensen in onzekerheid is zowel interessant als merkwaardig, want alle middelen lijken ineens geoorloofd. Met ongeloof bekijk ik op TV een voetbalwedstrijd en zie spelers spontaan omvallen met zichtbare kenmerken van evenwichtsstoornis. Een variant op het virus, Spaanse griep?
Ik verbaas me ook over medelanders in het zwembad die uit principe volledig gekleed te water gaan.
Die daarna in de warme kleding in een bloedhete sauna plaatsnemen, een manier van centrifugeren. Om, geföhnd en al, het gevaar te ontlopen?
Met verwondering kijk ik naar een man met een onafscheidelijke vouwfiets. Hij parkeert het vehikel in het restaurant naast zijn eettafel. Met het voorwiel in de richting van de uitgang. Een plaatsvervangende rollator, als steun en toeverlaat, om er zo nodig snel mee uit de voeten te kunnen?
Telkens wordt het weer bevestigd. Het is beter om mensen tegen zichzelf in bescherming te nemen. Met ophokplicht, zoals bij sommige reizigers in het buitenland die nu al hun hotelkamer niet mogen verlaten. Voordat die maatregel landelijk ingevoerd gaat worden, besluit ik op huis aan te gaan. Onderweg klinkt op de autoradio een dringend advies: geen paniek, was uw handen en nies in uw elleboog.
Er volgt nog net geen bericht dat vaker is gebruikt in tijden van naderend onheil:
gaat u rustig slapen…