Lekker vloeken in de literaire kerk

Ik heb zo’n zin om te vloeken in de literaire kerk, mag dat? Lekker alles afbreken. Alle tafels omgooien, al het werk van velen. De schouders van onze voorouders naar beneden halen. Alle stoelpoten afzagen. Lekker allemaal nederig op de grond zitten met z’n allen. Tot we echt het land zijn van de afgezaagde stoelpoten, ben ik niet tevreden. Ik wil achterom kijken naar ravage en niemands mening respecteren.
Zeg, zeg, wat is de Nederlandse aard? Is het nu respect niet meer of is het alles afbreken-
Zoals deze zin. Stop, hou op. Niemands kerk afbreken.
Maar het is zo’n lol, het is zo fijn om niet nederig te zijn.
Rebels zijn tegen de rebellen is het nieuwe opium voor de geest. De geest met zo min mogelijk regels. Want dat ligt er volgens mij achter, we zijn regels zat omdat we al zo braaf zijn. We willen lucht happen zoals een haring in de zee, met z’n allen in een klas.
Behouden is echt wel van deze tijd, jongedame. Kijk om je heen, hoeveel mensen van bouwen houden. We zijn niet zo discriminerend als ze zeggen. We halen gewoon het ergste naar beneden.
Lang leve de lol om alles niet zo serieus te nemen, vooral mezelf.
Kom, kom, ben je nu bedaard? Wanneer ga je al die stoelpoten weer repareren?
Dat is pas rebels, repareren van een kerk.
Ik neem me voor: herstel ieders werk, hou het gemaakte in ere, ook al is het stom, maar vooral de literaire kerk want die lijdt aan eerlijkheid, hoewel… Er is altijd nog zelfbedrog om tegen aan te schoppen.
Je doet alsof je alles weet. Je brein is krap maar er kan altijd nog wel wat bij.