Hachelijke hondenavonturen

Even wat luchtigs in deze zware tijden.
Mijn gezin werd 7 jaar geleden uitgebreid met een hondje. Mijn broertje noemde haar Rosa en de afgelopen jaren hebben we elkaar afgericht en hebben we vele avonturen beleefd.
Zo beet ze na een paar weken al een vogeltje dood, bleef er na een jaar een stokje in haar keel steken waar ze bijna in stikte en raakte ze eens verstrikt in een net met haar koppie. Ook heeft Rosa eens een schaap van de gewisse dood gered door in een weiland zo hard te blaffen naar de sloot dat ik maar eens besloot een kijkje te nemen, om vervolgens een schaap aan te treffen dat tot zijn nek in de bagger stond. Het was een hele klus om dat beest eruit te trekken.
Tegenwoordig is ze voornamelijk heel eigenwijs en weet ze dat ze ons perfect heeft afgericht. Elke avond krijgt ze een bijtstokje van één van ons en als ze die om een uur of 9 nog niet heeft gehad blijft ze net zo lang staan piepen en je aanstaren tot je inwilligt.
Laatst was het echter aan het stormen. En de hond moet natuurlijk ook in een storm uit. Helaas weet ze na 7 jaar precies wat ze kan doen en laten. Ik liet Rosa los in de polder, haar vaste uitlaatplaats, en weg was ze. De weilanden in. Graven en snuffelen. Ondertussen begon het steeds harder te regenen, maar de hond bleef druk bezig. Dit was haar terrein en hier golden de huisregels niet meer. En dus bleef ze weg. Toen ik na 45 minuten elke vloek en verwensing binnensmonds naar dat beest gesmeten had en geen droge vezel meer aan mijn lijf had kwam ze weer aangetrippeld. Maar nadat we thuis waren, ze zich helemaal uitgeschud had en ik droge kleding aan had getrokken plofte ik op de bank. Rosa legde haar hoofd op mijn knie en keek me nederig aan met haar hazelnootbruine ogen. En ik voelde alleen nog maar liefde voor dat gekke beest. Ik kan mij geen leven meer voorstellen zonder haar.