Een onderbuikgevoel

Ik werk momenteel met een onderbuikgevoel. Ben Ik de enige? Niets is meer zoals het was. De praktijk leeft juist door de patiënten en nu is het zo stil. Patiënten bellen ons en soms spreken ze ons bemoedigende woorden toe zoals: "succes en zet hem op" of " ik hou het kort, want jullie zijn druk". We proberen onze patiënten zo goed mogelijk te helpen zoals altijd.

Er worden mondkapjes naar ons gebracht door vriendelijke mensen. Mijn collega’s en ik zijn een sterk team. We nemen als troost chocolade of patat. Iemand zei ooit op de SEH (oud-collega dokter Snoep): "we overleven met zoetigheid en morbide humor."

We doen het goed vind ik, echt. Maar toch krijg ik soms dat gevoel weer. Dat ik eigenlijk liever wil dat alles weer wordt zoals het was. Laten we daarvoor bidden en daar op hopen.

Ik mis onze patiënten en ik ben blij met ons team. Toppers.