Een besefmomentje op donderdagavond

Elke donderdag twijfel ik weer. Ga ik de televisie wel of niet aanzetten? Ik twijfel omdat het programma wisselende emoties oproept. Het doet mij pijn om te zien wat de deelnemers moeten verdragen. Maar de verhalen zorgen er ook voor dat ik heel veel bewondering en respect heb voor deze mensen. De nieuwsgierigheid neemt het van mij over: hoe kunnen deze mensen dit allemaal doorstaan? Ik pak de afstandsbediening en zet de televisie aan.

Het is donderdagavond 21.30, het zwarte scherm licht op, de intro verschijnt op beeld. De deelnemers zeggen luid en duidelijk dat ze ziek zijn en niet meer beter worden. Al deze jonge mensen onder de 30 gaan dood, het is de keiharde waarheid. Jeroen, één van de deelnemers. Door een erfelijke hersentumor is de moeder van Jeroen haar man verloren en staat ze nu op het punt haar zoon te verliezen. De tranen rollen over mijn wangen als ik besef dat de moeder van Jeroen iedereen om zich heen weg ziet vallen. Jeroen zelf heeft elke dag een brede glimlach van oor tot oor. Hij geniet zo veel mogelijk nu het nog kan. De positiviteit en strijdlust die hij uitstraalt kan ik niet bevatten. Hoe kan je, als je zo ziek bent en op het punt staat alles te verliezen, toch positief blijven? Het hele programma door spoken er vragen in mijn hoofd. Hoe dan? Hoe hou je deze mindset vol? Hoe kom je aan de positiviteit? Hoe vang je alle klappen op? Het is niet alleen de verbazing die de vragen bij mij oproepen. Ik voel vooral bewondering. Ik denk namelijk dat ik zelf heel anders zou omgaan met deze situatie. Denk ik, want zeker weten doe ik gelukkig niet.

Jeroen is op wintersport. Hier viert hij het leven al skiënd en feestend met al zijn vrienden om zich heen. Als ze halverwege de piste zijn is het tijd om te lunchen. Tim schuift ook aan tafel. Dit is het eerste moment dat er bij Jeroen naast de glimlach ook een andere emotie naar boven komt. De woorden van zijn vrienden ontroeren hem zichtbaar. Zo zegt zijn vriend: “Jeroen heeft het omarmd ofzo, waardoor wij juist als we samen zijn kunnen genieten”. Door deze woorden beseft Jeroen dat hij één van zijn doelen in het leven heeft behaald. Zijn doel was om zo veel mogelijk mensen in te laten zien hoe mooi en fijn het leven is. Jeroen laat mij inzien dat ik moet genieten van elke dag en mijn bestaan zo veel mogelijk moet vieren. Dit besef ik mij elke donderdagavond weer na afloop van “Over mijn lijk”. Genieten dat is wat ik moet doen. Om me dit te blijven realiseren kijk ik volgende week weer.