Douche

Onder een helderblauwe hemel met krachtige wolken fiets ik vandaag langs de velden naar huis. Ze zijn hagelwit in de top en verkleuren donkergrijs in de bodem. Sommigen hangen laag, dreigen van moment naar moment zich bruut over het land uit te storten. Hagel, natte sneeuw, regen en een draaiende rukwind bevolken allen de lucht van vandaag. Het maakt niet uit, het kan zo maar gebeuren. Andere wolken zoeken het hoger op, reiken tot aan de maan en kijken hautain op ons neer. De wind is hen echter allen de baas, hij dirigeert dit schouwspel zoals hij dat wil. Het zijn zeker geen wolkjes als een kudde schapen die vredig een zomerse hemel afgraast.. . Dit zijn wolken als leeuwen, die plots toeslaan, dit zijn wolken die bijten. En soms komt die voorjaarszon weer eventjes om de hoek kijken en tovert een regenboog aan de horizon, een regenboog die vredig de juiste richting naar de schat aanwijst. Daar moet ik naar toe. Dan is die zon ook zo maar weer verdwenen en is het weer kil en koud. Deze lucht van vandaag verrast en herinnert ons aan inspiratie van oude schilder-meesters uit de zeventiende eeuw. Dit hebben zij ook gezien! Dat moet wel. Ik hoef vandaag niet naar het museum, ik fiets vandaag door het meesterwerk heen, ik maak er levendig deel van uit en pak er op momenten voelbaar wat van mee. Heerlijk. De schilder zou mij hoogstwaarschijnlijk wel, met mijn oerlelijke opvallende fel-oranje jas, weg laten. Boeien! Fietsen! En dadelijk de douche.