De Stille Wereld

Het water in Venetië schijnt ongekend helder te zijn en in Wuhan kunnen de mensen voor het eerst in lange tijd de vogels weer horen fluiten. Bij ons hier in Nederland wordt de hoofdstad niet langer platgestampt door toeristen en feestgangers, waardoor Amsterdam nu eindelijk even op adem kan komen. Alsook haar grachten, die na jaren golven door al dat geklots van die boten, eindelijk hun welverdiende rust krijgen. In het Rijksmuseum hangt de Nachtwacht stilletjes alleen, zonder liefhebbers om door bemind te worden en zonder bucketlist-reizigers om mee op een selfie te staan.

Het is stil. Stiller dan ooit, zo lijkt het. Tegenover mijn woning is normaliter elke dag, heel de dag, activiteit. Scholieren komen aan en vertrekken, gaan samen naar de supermarkt en strooien vervolgens met het plastic van hun frikadellenbroodje, die ik af en toe, wanneer ik mij als een goede burger wil voordoen, opraap en in mijn eigen prullenbak – die enkel plastic als bestemming heeft – deponeer. Ook staan er de ganse dag mensen bij de bushalte. Soms ouderen, die nog weten hoe ze moeten leven zonder telefoon, maar vaker dan hen zijn het wederom scholieren, die uitgeput door hun geacteerde motivatie, met hun telefoon in de aanslag richting huis gaan, om daar waarschijnlijk met hun vrienden te praten over hoe oersaai het vandaag op school was. Zo af en toe komt er ook een verdwaalde alcoholist voorbij. Die gaat dan moederziel alleen op het bankje in de bushalte zitten, met in zijn linkerhand meestal een sigaret gedraaid van zware shag en in zijn rechterhand een halve liter zwaar bier. Tussen de slokken die hij neemt, oreert hij hele verhalen en ziet het ernaar uit dat hij ontzettend boos is, maar op wie of wat, dat weet niemand. Misschien dat hij door het nuttigen van al zijn zelfmedicatie in staat is om een onzichtbare klaagmuur waar te nemen, die de rest van ons over het hoofd ziet.

De bus rijdt nog steeds steevast elk kwartier langs en de school staat er ook nog, net zoals dat het wassen beeld van George Clooney nog steeds in het Madame Tussauds staat en de Fata Morgana in de Efteling. Ook staat het Colosseum in Rome er nog steeds, evenals de Sixtijnse Kapel. De Sagrada Familia, in Barcelona. De Brandenburger Tor in Berlijn en de Eifeltoren in Parijs. Allen staan ze er nog, maar het lijkt alsof het allemaal levenloos is geworden. Alsof de ziel op retraite is en zich heeft afgesloten van alle drukte, bezig met een diepe meditatie.