De macaroni plukker

Er zijn en blijven altijd mensen die bedenkelijk kijken bij een goed gevuld bord macaroni. Mes en vork worden gehanteerd en vervolgens wordt stukje voor stukje de inhoud van het bord ontleed. Vies bij vies en lekker bij lekker. Noem het ‘first world problems’.

Als je mij echt zou kennen, (ja ik ga zojuist over de streep), zou je weten dat ik een alleseter ben. Zet iets voor mijn neus en hoogstwaarschijnlijk eet ik het met alle liefde op. Klinkt handig. Is niet handig.

Een paar dagen geleden besloot ik mee te doen aan ‘de week zonder vlees’ en daarbij een eind te maken aan de eenzijdige liefdesrelatie tussen vlees en ik

Vlees is niet bevorderlijk voor ‘a lot of things’. Tegelijkertijd zou het een mooie oefening zelfbeheersing zijn.

De volgende dag was confrontatie moment nummer één. Mama had een makkelijke macaroni maaltijd gemaakt. Macaroni met wat tomaatjes, uitjes, paprika en kleine stukjes ham. Ik schepte mijn bord vol, pakte mijn vork en begon te sorteren.

En zo veranderde ik in een macaroni plukker.

Ps. Volgende week ga ik wokken…