Corona.

“Beperk zoveel mogelijk sociale contacten.”, is het advies van de regering, ter voorkoming van een verdere uitbraak van het zo gevreesde coronavirus.
Eindelijk vind ik rust, want normaliter val ik van de ene mens in de andere mens. Ik ben op straat van iedereen en iedereen is van mij. De hele dag deel ik het goede nieuws van ons bestaan, samen delen we verdriet en geluk.
Maar vanaf nu is alles anders.
De straat is stil en eenzaam. En ik raak, op overheidsadvies, ook mijn eigen gezicht niet meer aan. Voor de zekerheid geef ik mezelf zelfs geen hand meer, want voor je het weet vliegt het virus van de linker- naar de rechterhand.

Mijn geliefde en ik liggen al uit voorzorg in verschillende kamers. Ons liefdesleven bestaat tegenwoordig volledig uit het uitwisselen van gezangen, met mondkapjes voor.
Een schooljuf voorspelde me, in de vorige eeuw, dat we ons in de toekomst niet meer zouden voortplanten door middel van seks, maar door elkaar toe te zingen. Daar werd ze blijmoedig van en ik intens verdrietig.
En nu is deze nachtmerrie dus uitgekomen. Al doen we het dan niet voor de voortplanting, maar puur uit lust! Ja, we zingen dat het een lieve lust is.

Het gouden keeltje van mijn nieuwe vlam, sinds negen maanden, en mijn doorleefde bariton, smelten samen in een ongekende orgie van ondertonen en boventonen, in alle standjes vinden de kinky klinkers en sexy medeklinkers elkaar.
Wat we zo al zingen?
We beginnen natuurlijk braaf met de “Bohemian Rhapsody”, maar het ontaardt al spoedig in een ruige operette van onverwoestbare oerkreten, gallend over de gang, waarbij we alle registers opentrekken.
Eerst nog met de ramen open, maar vanwege een toenemende stroom klachten uit de buurt, hebben we een offerte voor dubbele beglazing bij de aannemer gedeponeerd.
Het mag wat kosten.