Blije voorbijgangers

Ik merkte dat ik zweette en mijn gezicht zag eruit als een tomaat toen ik hem zag. Hij lachtte en maakte een vuist en zwaaide zijn arm in de lucht, ik had oortjes, maar aan zijn lippen zag ik dat hij zei: "zet ‘m op. Ik schatte hem zestig jaar, hij droeg een bril en zijn hoofd was kalend. Hij had een witte baard en rode wangen en deed me denken aan kerstman.

Toevallig moest ik net een helling op rennen en zijn Tsjakka-gebaar en bemoedigende woorden zorgde dat ik hard de helling op rende waardoor mijn hartslag sneller ging.

Ik dacht er aan hoe vaak ik alleen rende en mijn eigen motivator was. Hoe vaak wilde ik het opgeven en hoorde ik mezelf zeggen: ‘Rachida je kan het, niet opgeven’. Toch merkte ik vandaag tijdens het hardrennen dat mensen mij toelachen en naar me zwaaien.

Wat is wereld toch mooi als je hardrent, het klinkt gek he? Maar het is echt zo. Vooral wanneer ik bijna 5 km heb gerend dan zijn wildvreemde mensen nog vrolijker, bijna alsof ik de marathon ren en ze me toejuichen.

Ik moet mezelf een keer filmen met zo’n camera op mijn hoofd en eens kijken hoe blij ik kijk, wie weet is dat het 😉

✋✋✋