Bitterzoete initiatieven

Ze is hoogbejaard, maar behoorlijk bij de tijd. Het internet is haar bondgenoot in de strijd tegen afvlakking en verveling. Dagelijks struint ze uren over het wereldwijde web om haar nog altijd aanwezige honger naar nieuws te stillen. Over het rondwarende coronavirus hoef je haar dan ook niets uit te leggen.

Als ze het internet beu is, zet ze de televisie aan. Ze zal het straks missen, wanneer Matthijs niet meer gewoontegetrouw iedere avond rond zeven uur een klein uurtje langskomt. Gelukkig ziet ze Eva vijf avonden in de week. Overdag is die er ook wel, maar dan zegt ze precies hetzelfde als de avond ervoor. Als Eva en Matthijs er in het weekend niet zijn, komen er anderen. Hoewel haar voorkeur daar minder naar uitgaat, praten ze in ieder geval.

Als ze heel eerlijk is, zou ze Matthijs en Eva liever inruilen. Ze verlangt namelijk zo naar lijfelijke aanwezigheid. Naar stemmen in haar huiskamer. Niet uit de luidspreker van de tv, maar stemgeluid van iemand die tegenover haar in een van haar akelig lege stoelen zit. Iemand die ze, als ze haar arm een beetje uitsteekt, zou kunnen aanraken.

Tachtig is ze nu. Ooit was ze een veelbelovende twintiger met, zoals dat weleens gezegd wordt, een goed stel hersenen. Maar zo scherp en slim als dat brein was, zo slecht was het gesteld met haar sociale vaardigheden. In haar jeugd opgelopen beschadigingen leverden haar een diep wantrouwen jegens en een ernstig geschonden vertrouwen in mensen op. Ze wilde zo graag, maar ze durfde niet. En kijk haar nu zitten. Alleen, door God en alle mensen verlaten.

De pest is, dat ze tegenwoordig zo vroeg wakker wordt. Als ze al om zes uur ’s morgens met wijd open ogen in bed ligt, strekt de dag zich als een ware hel voor haar uit. In het stadskrantje heeft ze gelezen dat ze, net als iedereen, van harte welkom is in het ontmoetingscentrum om de hoek. Het lijkt haar heerlijk, maar ze weet niet hoe ze zoiets moet aanpakken.

De spontane sociale initiatieven die door het coronavirus ontstaan emotioneren haar niet alleen, maar ze verwarren haar ook. Alle lieve ideeën verwarmen haar oude hart, maar tot haar grote schaamte voelt ze het ook steken.

Ze denkt aan hoe alleen zij altijd is te midden van een wijk vol mensen die zich nooit iets afvragen over hun buurvrouw. Ze wil het uit haar hoofd zetten, maar het besef dringt door tot op het bot. Ze was eenzaam vóór corona en zal dat gewoon blijven. Ook wanneer iedereen na corona weer door de waan van de dag is opgeslokt.