aanraking

Vanuit een dierbare herinnering verlang ik naar de mogelijkheid om stervende personen weer te mogen aanraken in de toekomst. Het Corona virus heeft de mens de oorlog verklaard en er sterven nu dagelijks mensen die niet zonder al die toeters en bellen in de vorm van mondkapjes, beschermende schorten en handschoenen aangeraakt mogen worden. Ook zo’n doorzichtige ‘ruimtecapsule’ draagt hieraan bij.

Toeters en bellen, ik weet het, dat klinkt waarschijnlijk niet zo respectvol, het beschermt de mensen in de zorg, het is nodig om het virus in bedwang te houden, of liever, te weren. Niemand wil dat angstaanjagende virus oplopen. Het is de onzichtbare vijand, die langzamerhand de macht wil overnemen. Ik begrijp die maatregel maar al te goed.

Mijn herinnering gaat terug naar de herfst van 2018. Mijn moeder woonde op dat moment in een woon-zorgcentrum en was ziek. We wisten dat ze niet meer beter zou worden en uiteindelijk kwam ze in de terminale fase van haar leven terecht. Juist op de dag dat ik de toestemming kreeg om haar over te plaatsen naar een Hospice kreeg ik te horen dat haar afdeling in quarantaine geplaatst moest worden omdat er bij haar MRSA was vastgesteld. De verhuizing en daarmee de kans op een kleinschalige en meer persoonlijke begeleiding was daarmee verkeken, want vanaf dat moment moest iedereen die in contact kwam met haar, beschermende schorten dragen, plus mondkapjes en bij ieder bezoek en vertrek de handen ontsmetten.

Gelukkig kon ik volstaan met alleen het ontsmetten van mijn handen en daar ben ik nog steeds dankbaar voor. Stel dat ze nu nog had geleefd, dan had ik haar niet dagelijks een zoen kunnen geven, mijn gezicht steeds dicht bij het hare kunnen houden en haar niet op het allerlaatste moment door haar haren kunnen strelen.