1995

"Wat een held!", stond er zondag onder een Facebook-post over Christiano Ronaldo. De reactie kwam van mijn vader. Toen wist ik: dit is ernstig.

Ronaldo, de meest verguisde voetballer aller tijden, kon plotseling rekenen op digitaal applaus. Het kwalbak-imago was als sneeuw voor de zon verdwenen – zo makkelijk kan het gaan. Je kunt tien Lamborghini’s in de prak rijden en twintig privéjets aanschaffen, als je daarna maar even laten merken dat je een hart hebt. Dan kan de nuchtere Hollander er weer een jaar tegenaan.

Zo snoezig als het commentaar op Ronaldo, zo zuur waren de reacties op het Nederlandse uitgaanspubliek. "Gewoon met z’n allen in de kroeg, onder deze omstandigheden!", las ik, en retorische spierballentaal als "hoe dom kun je zijn?". De boodschap was duidelijk. De caféganger moest de cel in. Tien jaar, minimaal. Met TBS. Wat dachten ze wel niet? Dat je gewoon een leuke zaterdagavond kon hebben? In deze tijd?

Wie selectieve verontwaardiging in de praktijk wil zien, heeft genoeg aan een Facebook-account.

WhatsApp werkt ook. Dagelijks stromen de komisch bewerkte afbeeldingen binnen. Een piloot die zegt dat hij thuis werkt, Rutte in een Torentje vol wc-papier. Kinderen die zijn vastgebonden met ducktape zodat mama rustig kan thuiswerken.

Maar waag het niet om te roepen dat de maatregelen overdreven zijn. Dan wordt je linea recta neergesabeld.

De huidige situatie is zorgelijk. Nog veel zorgelijker is de manier waarop de gemiddelde Nederlander reageert. Dat de schappen nu al een week leeg zijn – dát is pas ernstig. Dat er met een paar muisklikken allerlei ongefundeerde onzin de wereld in wordt geslingerd, dat er mensen zijn die roepen dat je je in chloor moet onderdompelen om immuniteit op te bouwen – en daar vervolgens het nieuws mee halen.

Wie niet beter weet, zou vermoeden dat het virus de hersenen aantast.

Op sociale media regeert de domheid. Dat is natuurlijk geen verrassing. Tijdens een EK hebben we zeventien miljoen bondscoaches, nu zitten we plotsklaps met zeventien miljoen virologen. Zeventien miljoen mensen die allemaal een mening hebben, en die te ijdel zijn om die standpunten onder stoelen of banken te steken.

Sinds afgelopen zondag verlang ik terug naar 1995. Niet vanwege Captain Jack of het geluid van een inbelverbinding, maar omdat het nieuws toen nog gedoseerd binnen kwam. Geen chronisch liveblog, geen tafels vol zogenaamde deskundigen.

Gewoon een achtuurjournaal, zodat je om half negen weer verder kon met je leven.