Weekje weg

We mόeten er even tussen uit. Het is krokusvakantie, het verlangen naar een weekje weg borrelt naar boven. Het spoorboekje van het vakantiepark voorspelt een onvergetelijke week. Wil je dit lijstje op de voet volgen, dan spring je na het verblijf buiten adem in de auto om alsnog thuis bij te tanken. Het is een ratrace vol spelplezier, bedoeld voor de kids. Ouderschap is afzien.

Na de achtbaan in het zwemparadijs ploffen we met woest gekamde haren op een stoel in het restaurant. Samen met andere weekje-weg-mensen, dat schept natuurlijk een band. Op een podium zingt een man zoetgevooisd het ultieme levenslied.
Naast me duikt een mevrouw als een havik op een vrijkomende tafel. Ze verovert vier stoelen en een kinderstoel, zo te zien voor een heel gezelschap. Haar man in een rolstoel arriveert even later, vergezeld van een kinderwagen voor speciaal vervoer van zijn schoothondje. De extra stoelen dienen als garderobe. De tafel wordt leeg geveegd om het consumptiebudget in klinkend muntgeld neer te leggen. Onze tafelburen slaan hun kamp op.
De sfeer komt erin, de man hijst zich overeind! Verlaat zijn rolstoel en gooit zich in de armen van zijn partner voor een weergaloze foxtrot. Onverdroten zwiert het danspaar over de vloer en vergeet alles om zich heen. De hond blaft onophoudelijk.
Een optisch fenomeen, een ander beeld van de werkelijkheid? Ik kan mijn ogen niet geloven en waan me in een bedevaartsoord, waar mensen met een kwaal als genezen naar huis terug keren.

Een dag later zijn we getuige van een ander aandoenlijk tafereel. Vaders leven zich uit met handarbeid in een activiteitenruimte. Hier bouwen ze met man en macht onder stress aan vogelhuisjes. Deze activiteit kost inschrijfgeld dus moet alles uit de kast om de investering terug te verdienen. Een handige vader met rood aangelopen hoofd en een petje, het brilletje op het puntje van zijn neus, timmert zijn vingers blauw. Alles voor het kind. Maar zijn zoon weigert elke vorm van medewerking. Die heeft interesse in de kist met restmaterialen. Het vogelhuisje zal, hoe dan ook, meegetorst worden naar het verblijfsadres. Als een tastbare herinnering aan de geleverde inspanningen. Voorzien van vetbollen, die onder de bezielende leiding van het animatieteam met vogelvoer verkleefd zijn.

Het hangt overal in de lucht en je ruikt het gewoon: vergeet vooral niet te genieten!
Voor even telt de buitenwereld niet meer. Dat weekje weg is eigenlijk best te verteren. Je beleeft nog eens wat!