*Update*

Als single komt er een moment wanneer je de date-sprong weer wilt wagen. Tenminste, als je niet van plan bent je dagen als alleenstaande te verslijten met als enige perspectief de kinderen die de deur uit gaan en de achterblijvende geraniums op de vensterbank.
Toen een vriend me adviseerde om een online-datingprofiel aan te maken, was er weerstand. Doe normaal! Als ik iemand moet ontmoeten, dan gebeurt dat gewoon in het wild. Een collega, mede-cursist, wielermaatje, bootcamper. Of iemand bij ons plaatselijke poppodium. Veel opties. En toch ook niet. Want hoewel ik leuke mannen tegenkom in mijn dagelijkse leven, blijken ze steeds getrouwd, bezet, gay, bindingsangstig of wederom getrouwd. En daar kom ik niet verder mee.
Ik wil een maatje, vriend en geliefde in één. Maar omdat die engel niet zomaar uit de hemel komt vallen, besluit ik toch een datingprofiel aan te maken. Met lichte weerzin. Mooie foto’s. Goede beschrijving. Geen ONS of FWB. En een tikkie hoop. Hoop doet immers swipen.
Duizenden mannen swipe ik naar links. Onverzorgd. Onaantrekkelijk. Glad. Vies. Eng. Een enkeling haalt het tot een match. En na een berichtenwisseling volgt er soms een date.
Inmiddels ben ik er gaandeweg achtergekomen dat hoe leuk iemand kan appen of hoe geschikter de profielfoto, in het echt kan het een behoorlijke flater zijn. Zo date ik onverwacht een man met een glazen oog; anders dan zijn profielfoto – met zonnebril – deed vermoeden. Of een knappe student die tijdens een stadswandeling op uitgestorven plekken zegt: “Wat nou als ik een enge man was?”
Een ander heeft zich getransformeerd tot professioneel salsadanser, 5 avonden per week. Hij laat zijn vrije moves zien, als hij zegt: “Geen nieuwe liefde krijgt mij nog van het dansen af. Dansen is mijn nummer één!”
Om over stigmatisering nog maar te zwijgen. Wanneer ik vier zinnen heb gewisseld met een potentiële date-kandidaat, krijg ik een stempel opgedrukt van een van de 16 persoonlijkheidstypes van Myer Briggs. 4 Zinnen! En dan al in een hokje gepositioneerd.
En dan is er een expat die op de app en in het echt mijn hartje sneller doet kloppen. Tot na een paar dates blijkt dat hij heeft besloten terug te keren naar zijn thuisland.
Ineens ben ik er klaar mee. Hoezeer ik mezelf de afgelopen maanden heb voorgehouden dat ik een geschikt persoon zal vinden, het lukt niet. Ik besluit wat ik eigenlijk al wist: online daten is niet mijn ding. Ik ontmoet liever in het echt. En wat als ik daar nou eens naar zou luisteren?