Ruzie maken

Ruzie maken

Ken je dat? In je hoofd een enorme ruzie, terwijl er in werkelijkheid niks aan de hand is? Merken dat je gedachtes in je hoofd hebt spoken die niet alleen onredelijk zijn, maar ook onhaalbaar?
Gelukkig…want als jij dat ook hebt, ben ik blijkbaar heel normaal.

Ik sprak hier laatst over met een collega. Ben jij ook weleens ruzie aan het maken in je hoofd, zonder dat dit steek houdt? Een volmondig ‘ja’ volgde. En pfoeh, wat was dat een opluchting. Ik doe dat namelijk. Ruzie maken. In mijn hoofd. Want écht ruzie maken, met het gooien van borden, dichtslaande deuren, gekrijs, verwijten over en weer, dat doe ik natuurlijk niet. Het idee alleen al. Stel nu dat de ander wegloopt en me nooit meer wil zien? Stel nu dat ik dingen zeg die voor altijd tussen ons in zullen blijven staan? Wat nu als…er een had ik maar van komt?

En in mijn hoofd, daar kan ik veilig ruzie maken. Alleen IK heb daar last van. En ok…ook een paar mensen die dan in mn directe omgeving zitten, want echt heel vrolijk ben ik dan niet. Ik heb gemerkt dat het uitspreken ervan me helpt. Sterker nog inmiddels trek ik er gezichten bij, maak een letterlijk behang-afkrab-gebaar erbij, gebruik er sis en gromgeluiden bij, verhef mijn stem en kan even vreselijk mopperen.

Er wel meteen achteraan vertellend dat ik wéét dat mijn gedachten allemaal niet waar zijn (hoera voor Byron Katie), en er na een tijdje verschrikkelijk om kunnen lachen, want dan wordt het gewoon grappig. Om vervolgens ook bij het verdriet erachter te komen.

Bij mij heeft mijn (terugkerende) woede vaak met aandacht te maken. Een knuffel die ik hard nodig had, maar er op dat moment niet was. Een opmerking die mijn verlangen raakte, maar liever word ik boos…want toegeven dat ik ergens naar verlang is lastig, ik weet inmiddels dat het me sterker maakt, maar toch voelt het in eerste instantie zwak om aan te geven waar ik daadwerkelijk naar verlang.

Ik maak in ieder geval stappen. Eerst mocht ik nooit boos zijn van mezelf. Ik vond het een teken van zwakte. Ik associeer het met agressie en geweld. En ik vind dat spannend. Dus werd ik nooit boos. Ik blokkeerde daarop. Die blokkade is weg. Het begon met voorzichtig zeggen dat ik het ergens niet mee eens was. Inmiddels kan ik een hele show opvoeren, het liefst bij mensen waarop ik niet boos ben. Ik ben aan het leren om die boosheid meteen te laten zien. Voorzichtig… Mocht ik een keer bij jou de pan uitgaan, weet dan dat ik genoeg vertrouwen in je heb. #MetLiefde