Morkop

Op Valentijnsdag had ik geen reden om te lachen, meer om te huilen. Dus wat doe ik dan om vooral geen zuurpruim te worden? Juist, lachen om ergernissen.

Zo kwam mij de discussie over het heerlijke gebak met slagroom ter ore en de gewraakte naam die niet gezegd mag worden.

Voortaan noem ik de heerlijke soes, overgoten met chocolade een morkop. Het schrappen van de o levert vermoedelijk een milieuvriendelijke bezuiniging van inkt en een tijdsbesparing op. Bovendien is het goed als er meer hu’mor’ en zelfspot in de wereld is. Daar ontbreekt het chronisch aan. Over morren mag je best lachen.

Odilekop klinkt niet. Anders had ik graag die naam als traktatie gewild. Hoe leuk is het wanneer er een gebakje naar je vernoemd wordt?

Humorkop zou ook kunnen maar levert geen besparing van inkt op, helaas. We kunnen onze zuinige aard om met weinig letters alles te zeggen niet verloochenen. Ook humorkop wat lastiger uit te spreken.

Misschien wordt er bij het consumeren van dat lekkers minder gemord als het een morkop heet. Wie per abuis toch moorkop zegt, kunnen we dan vergeven. Hij of zij zat er één letter naast. Dus iedereen heeft opnieuw de keuze terug en een grapje erbij. Hopelijk voelt niemand zich beledigd dat ik de oorspronkelijke naam als een geuzennaam wil zien, liever dan me op de morkop te laten zitten.

Er is al genoeg ellende. Mijn oma die de oorlog heeft doorstaan, leerde me dat je met lachen en minder serieus zijn meer aankunt. Dus vandaag lach ik en wie weet wanneer ik de liefde weer vind.