Laat me slapen alsjeblieft!

Nee he?! Het is weer zover, hartstikke laat, ik was net in slaap gevallen, morgen moet ik er vroeg uit maar daar wordt even geen rekening mee gehouden. Ik besluit me slapende te houden, hopelijk waait de bui dan over. Wij vrouwen faken immers wel vaker als we onraad ruiken. Nou ja, onraad ruiken….voelen is het meer in dit geval. Een warme adem in mijn nek en een zachte aanraking van mijn hand verraden genoeg. Alsof het niet de bedoeling is me te wekken maar toch. Deze tactiek ken ik en ik heb er zó geen zin in! Ik blijf doodstil liggen en houd mijn ogen stevig dicht.

Maar ergens diep van binnen kan ik er ook wel een klein beetje om lachen en heeft het iets liefs.

Heel langzaam draai ik me om, tuur voorzichtig tussen mijn wimpers door en, ook al is het donker in de slaapkamer, zie ik een paar liefdevolle ogen die me vragend aanstaren. Een blik waar helaas ook een dierlijke drang in af te lezen valt waar ik nu echt niet blij mee ben. Tja, wat moet je dan? Boos worden en zeggen dat je net ligt te slapen en geen zin hebt in dit tafereel? Dat je er op tijd uit moet en dat je graag verder wilt slapen tot de ochtend? Dat het niet tof is om me zo wakker te maken?
Maar diep van binnen besef ik dat ik het ergens had kunnen verwachten, na deze mooie middag in het bos. Daarnaast weet ik dat het heus niet zo vaak gebeurt en dat er zeker sprake is van echte liefde. Als ik dan misschien 1 keer per maand wakker word gemaakt is het veel, dus opnieuw de vraag; wat doe je dan? Moeilijk doen of er maar aan toegeven en beseffen dat je even nodig bent nu? Gelukkig is de liefde wederzijds dus dan heb je graag wat voor de ander over. Bovendien is het geen ramp en weet ik dat het niet lang zal duren en ik na hooguit een minuutje of 10 weer verder kan tukken. Ben ik er hopelijk weer voor een tijdje vanaf. Ik kijk opnieuw in die vragende ogen, dan glimlach ik en knik bevestigend…oké, het is goed.

Ik sta op, kleed me snel aan en sta even later buiten. Het is koud en er is natuurlijk geen mens te zien op dit tijdstip. Mijn hond rent naar een geschikt plekje en ik zie dat het absoluut geen vals alarm was. Ze heeft vandaag iets gegeten in het bos wat blijkbaar niet goed was. Vol medelijden zie ik nu hoe hoog de nood is. Opgelucht komt ze terug en zo’n 10 minuten later kruip ik weer in mijn warme bed om nog een aantal uurtjes te slapen. Helaas, een uur later loop ik weer buiten en dit herhaalt zich nog twee keer. Duidelijk een gevalletje van geen (doggy) stijl…!