Kleine moeite, groot plezier

Zaterdag na mijn werk stop ik nog snel even bij de supermarkt om daarna door te rijden naar mijn vader en voor hem te koken, zoals beloofd. Ik ben twee dingen vergeten die ik helaas nodig heb om het gerecht te kunnen maken wat ik in gedachten heb. Het is druk en ik baal dat ik die ingrediënten niet in huis heb maar het is zoals het is. Binnen no time heb ik de boodschappen te pakken waarvoor ik kom en ik sluit aan in een rij. Alle kassa’s zijn bezet en het lijkt wel spitsuur. Even diep ademhalen en zorgen dat ik me niet stoor aan de drukte en besef dat het voor iedereen weekend is, hetgeen duidelijk te zien is aan de volle karren. Ik heb alle tijd en stel me in op geduld, helaas niet mijn sterkste eigenschap.

Voor me staan twee dames gezellig te babbelen, althans zo klinkt het maar aangezien ze Arabisch spreken versta ik er niks van. De ene vrouw kijkt om en we hebben oogcontact dus ik glimlach even naar haar, niet met een speciale bedoeling maar gewoon omdat ik dat altijd doe. Ze glimlacht terug, kijkt even naar mijn boodschappen en kijkt me dan weer aan. In gebrekkig Nederlands zegt ze vriendelijk: ‘Je mag wel eerst’ en schuift wat opzij om me door te laten. Ik ben verrast want ondanks dat ik dit zelf altijd doe bij mensen die maar weinig hebben af te rekenen, ga ik er niet zomaar vanuit dat het andersom ook gebeurt. De vrouw die bij haar staat doet ook een stap naar achteren en wenkt me dus ik ga met mijn boodschappen tussen hen door en leg ze voor die van hun op de band. Ik bedank ze en ben blij met dit attente gebaar.

Dan gebeurt er iets wat ik helemaal niet had verwacht. Voor de twee dames staat een mevrouw die nu ook omkijkt en zonder te twijfelen me eveneens aanbiedt om voor te gaan. Voor ik het weet sta ik bijna vooraan en is er alleen nog een meneer die inmiddels aan de beurt is. En dan sta ik perplex als ook de meneer, met een buitenlands accent wat ik niet goed thuis kan brengen, mij glimlachend zegt dat ik wel eerst af mag rekenen en wijst naar het plekje voor hem op de band terwijl hij zijn boodschappen snel wat naar achteren schuift.
Zo sta ik plotseling helemaal vooraan. Ik wens iedereen nog even een goed weekend als ik de supermarkt verlaat met een wel heel bijzonder gevoel. Altijd beweer ik dat wat je geeft terug komt naar je maar nu kreeg ik zomaar het bewijs hiervan…driedubbel nog wel.
Met een smile op mijn gezicht loop ik naar m’n auto en bedenk hoe eenvoudig je toch iemand een fijn gevoel kunt bezorgen.