Ja, maar

Isabelle van der Perk 1 feb 2020

“Ocean breeze”, een geurkaars die al weken op mijn bureau staat die ik zo nu en dan eens aansteek. Het ruikt nou niet bepaald naar de oceaan, maar het geeft wel een rustgevende geur. Deze rustgevende geur doet mij dan wel weer aan de oceaan denken, dus wat dat betreft is het best een goede kaars.

Ik zeg altijd tegen mensen dat het mijn hobby is om te reizen. Ik ontdek graag nieuwe plekken, wil nieuwe mensen leren kennen en graag eindeloos naar muziek luisteren in de auto. Maar eigenlijk reis ik in realiteit vrijwel nooit. Ik heb altijd wel een “ja, maar” die voorkomt dat ik daadwerkelijk de deur uit stap en ergens naar toe ga. Ik ga nou bijna nooit naar die rustgevende oceaan, omdat ik mijzelf hierin tegen houd. Dat terwijl ik zo dolgraag naar het strand wil gaan, daar de mooiste schelpjes te zoeken om een enorm zandkasteel te bouwen. Ik wil de zonsondergang zien. En dan niet alleen vanuit mijn raam op de eerste verdieping, maar juist op de meest onverwachte plekken. Ik wil de zon onder zien gaan tussen de bergen en weer boven zien komen boven de zee. Ik wil de sterren, de maan en de wolken zien, terwijl ik op mijn rug lig in een groot grasveld gevuld met de mooiste bloemen. Ik wil op zoek gaan naar grote rotsen, om hier vervolgens 10 meter van af te springen in de hoop dat het water onder mij diep genoeg is om de val op te vangen.

Ik wil mijn passie en geluk delen met mensen van wie ik houd. Ik wil samen uren in de auto zitten en de meest boeiende verhalen of de langste stiltes samen delen. Ik wil naar die muziek luisteren met iemand en samen dansen en mee schreeuwen. Ik wil duizenden foto’s maken, waar vervolgens niemand meer naar gaat kijken, maar die voor mij een bewijs zijn dat ik mijn leven aan het leven ben. Want ik wil leven. Ik wil de reizen maken en nieuwe mensen leren kennen, culturen snuiven en samen momenten delen met de mensen van wie ik hou. Ik wil… nee ik ga die trein pakken naar de andere kant van het land. Of naar de andere kant van Europa! Ik ga genieten van de mensen om mij heen, kijken naar de zonsondergangen in de mooiste plaatsen en mijn rust vinden in de natuur. Ik, ik ga leven.