Hoe het toen was

Een beetje doelloos scrollen door je smartphone. We kennen het allemaal wel. Terwijl ik scroll door mijn foto’s en video’s, zie ik iets voorbij komen waarvan ik niet precies weet of ik het wil zien. Wat ik zie in de thumbnail van het filmpje, is ons huis. Onze keuken, met mijn ouders en zusje. Voor velen heel normaal natuurlijk. Niks aan de hand, toch? Voor mij wel.

Na kort aarzelen, besluit ik toch om het filmpje te kijken. ‘Phoe, zes jaar geleden alweer’, denk ik voordat ik op play druk. Goed. Met een kloppend hart druk ik op play en zit ik vol spanning te kijken naar het filmpje. Met wijd opengesperde ogen probeer ik mezelf te bedwingen door mijn ogen niet vol te laten lopen met tranen, en gelukkig lukt dit. Het filmpje duurt maar twee minuten, dus dit kan ik.

De twee minuten gingen eigenlijk sneller voorbij dan ik dacht. Pas na het kijken van het filmpje voel ik een soort overweldigend gevoel van emotie. Verdriet, pijn en gemis is wat ik voel, terwijl mijn gedachten constant heen en weer gaan, van ‘hoe het toen was’ naar ‘hoe het nu is’. Toch heerst er een soort rust over me en kan ik de emoties gelukkig al snel een plek geven.

Wat er uiteindelijk in het filmpje te zien was, was eigenlijk heel ‘normaal’. Wat ik zag, was ons huis. Papa en mama op de bank in de woonkamer, mijn zusje aan de eettafel met de pannen op tafel omdat we net hadden gegeten. Maar wat toen van ons was, is nu niet meer zo. Ons huis, onze woonkamer, onze keuken, ons gezin, is nu niet meer van ons. Het is veranderd. Niet weg, maar anders.

Toch is het fijn om met je gedachten even terug te gaan naar die tijd. Terug naar dat moment van het filmpje. Dat ene gevoel van veiligheid, het samen zijn, het normale, oude vertrouwde.