Geef het briesje een naam

We zijn er de afgelopen dagen letterlijk mee om de oren geslagen. De stormen en hun naam. Maar waarom eigenlijk? Volgens de deskundigen is dit in het leven geroepen omdat mensen ze dan extra serieus nemen. Serious? Bij iemand die Ciara heet stel ik me zo’n fragiel Italiaans dametje voor die parmantig door de stad wandelt op haar hakjes. Geen robuuste chick die alles en iedereen omver blaast. Om nog maar te zwijgen van de Dennis die nu op de loer ligt. Daarbij denken we toch allemaal aan die joviale en ietwat koddige autoverkoper? Nee, die duwt nog geen pakje boter aan de kant.

Ben ik dan de enige die zich afvraagt wie die geheime namencommissie is en belangrijker nog: hoe ze te werk gaan? Zou dat dan zo’n groepje mensen zijn dat net als de Muppets oudjes op een soort van balkon gaat zitten en dan heel interessant in de verte gaat zitten turen? Om vervolgens te midden van de eerste blaadjes die al beginnen rond te dwarrelen en het zand dat hier en daar een beetje wordt opgestuwd een visioen beginnen te ontwaren. Van een donkere dame, een beetje fragiel, Italiaanse looks. En ja… Daar is ze dan: Ciara is geboren!

Een ding weet ik zeker: het moeten mensen op leeftijd zijn die dit verzinnen. Of in ieder geval van de oude stempel. Want om de vleesgeworden stormen nu afwisselend mannen- en vrouwennamen te geven is echt niet meer van deze tijd. Ik stel dan ook voor dat we het zowel letterlijk als figuurlijk genderneutraal aanvliegen. De volgende naam lijkt me dan ook geen discussie over mogelijk: mag ik jullie feliciteren met Nikkie. Die doet tenminste echt wat stof opwaaien.