Even heerlijk weg

Bloedheet, oorverdovend en een aanhoudende geur van natte hond. Een voortdurende negatieve prikkeling van de zintuigen maakt zich meester over een ouder gedurende een bezoek aan de indoorspeeltuin. Op een ongemakkelijk stoeltje beweeg je 2,5 uur van je linkerbil naar je rechter, zodat je om de beurt één slapend been hebt. Dan kan je in ieder geval nog hinkelend in actie komen voor een bloedneus of een afgebroken tand. Dat moment komt, maar wanneer weet je nooit.

Om jezelf overeind te houden bestel je een bakkie troost en je gratis toegang als ouder is weer gerepareerd, de horeca compenseert het lachend. Hetzelfde geldt voor de zakjes chips en de aanmaaklimo. Zelf proviand meenemen naar dergelijke gelegenheden wordt gezien als een misdaad. Als je snel een knijpfruitje in de bloedbaan van de jeugd wil pompen om de sfeer goed te houden gaat het bijna mis, maar de eigenaar besluit toch weg te kijken.

Om jezelf te vermaken begluur je schaamteloos het aanwezige volk om je heen. Sommige moeders gieren het uit van de pret als ze zelf even lekker gek van de glijbaan afstuiteren. Anderen voelen zich genoodzaakt om voortdurend hun kinderen luidkeels op de mogelijke gevaren te wijzen, zodat niet alleen zijzelf, maar ook de kinderen er geen klap meer aan vinden. ‘RICARDO, JE VLIEGT ZOMETEEN NOG MET JE KOKER TEGEN DE HOEK VAN DE GLIJBAAN. EN ALS JE NIET LUISTERT DAN KOM JE DAAR ZO NOG WEL ACHTER’. Dat werk. We zijn even heerlijk weg.

Tijdens een kopstootje op het springkussen pakten we nog even een snottebelletje van een ander kindje mee, lukte het geen één keer om op onze sokken óm de gele druppeltjes in het toilet heen te stappen en vond ik net nog wat koekresten terug in de knotjes van de kinderen. Hebben we naast een middag vol vertier óók nog even genoeg weerstand opgebouwd voor een jaar zonder corona -en griepvirusjes. Werd het zo toch nog een middag om nooit te vergeten.