Een momentje rust

Het is ochtend, je ligt lekker te slapen en ineens staat mam aan de trap te blèren dat je wakker moet worden. Super fijn, behalve het feit dat je nog een half uur langer had kunnen blijven liggen. En hoe vaak je ook zegt dat zo’n lopende wekker niet nodig is om 7 uur ’s ochtends, is het toch iedere ochtend weer hetzelfde.

Toen ik acht was vond ik het nog wel fijn om wakker gemaakt te worden, maar in mijn negentiende levensjaar, met zo’n super handige telefoon met wekker, heb ik er toch iets minder behoefte aan. Op één of andere manier is het toch iets prettiger om wakker te worden met een lekker muziekje dan een moeder die in je oor aan het schreeuwen is. Heel raar, hoe dat kan.

Het is overigens niet alleen ’s ochtends dat je het gekrijs door het hele huis hoort. Iedere keer als er een vraag, opmerking of verzoek is, hoor ik haar weer in datzelfde toontje mijn naam door het huis schreeuwen. Wel fijn dat ik dan precies weet wanneer het eten klaar is, maar het nadeel eraan is, is dat als ik niet binnen twee minuten beneden aanwezig ben dat luchtalarm weer afgaat.

Mijn vader is echter het compleet tegenovergestelde. Als die man ooit meer dan 50 decibel aan geluid produceert, sta ik versteld. Ook is het aantal woorden dat eruit komt niet erg veel, vaak hoogstens een ‘hm’ of een ‘ja’. Dit is in vergelijking met mijn moeder een wereld van verschil, die de hele dag door over alles en niets kan doorpraten. Maar misschien is dat juist waar we naar zoeken. Een partner die ons aanvult, die de stiltes die we laten vallen opvult met een ‘hm’ en je lekker door laat praten voor hoe lang je maar wilt.