De zoektocht naar euforie

We zijn allemaal op zoek naar een moment van euforie. Winst maken, een leuk nummer horen, feesten, de eerste hap van een maaltijd. Allemaal euforistisch.
Dit bedenk ik me nu in bed, met een brak hoofd en uitgedroogde mond. Ook ik ben vannacht op zoek gegaan naar euforie. Naar erkenning. Naar een middel om mijn kleurloze bestaan wat kleur te geven en om te ontsnappen uit mediocriteit.
En na legio bier en shots achterover te hebben geslagen bevond ik me euforisch dansend met een schone van het andere geslacht. Helaas was ik niet de enige jongen die die avond met haar gedanst heeft. Ze vond al die aandacht heerlijk, ze was er naar op zoek. Ik kon het zien in haar hele gedrag. Ze hunkerde ernaar, naar gezien te worden. Erkend te worden. Toch waagde ik een poging. Niet geschoten is immers altijd mis. Het resultaat is net zoals veel van mijn avonden uit eindigen. Alleen, in een veel te groot bed, met een bittere nasmaak. De euforie had ik voor een moment gevonden die avond, toen ik naar haar toekwam en ze met mij begon te dansen. Helaas is euforie altijd van korte duur. Ik draai me enigszins grijnzend weer om in bed. Op zoek naar euforie in dromenland, waar het hopelijk wat langer duurt.