De mobiele één-heid…

Via Social Deal komen we bij een restaurant in Breda terecht waar we op vrijdagavond een hapje gaan eten. We (mijn beste vriendin en ik) hebben elkaar al even niet gezien omdat zij haar handen vol heeft aan haar zoontje van 2 en haar werk/studie waardoor het afspreken er nogal eens bij inschiet. Vanavond kan manlief echter oppassen en gaan wij gezellig een avondje de stad in.
De Tortilla tent blijkt heel sfeervol, het personeel vriendelijk en het is gezellig druk dus onze avond begint goed. We krijgen een tafeltje aan het raam en naast ons zit een jong stelletje die zojuist hun eerste gang geserveerd hebben gekregen. We zitten vrij dicht op elkaar dus het is logisch dat we zien hoe het er bij hun aan toegaat. En niet alleen wat zij op hun bord hebben maar ook hoe gezellig ze het samen hebben…of in dit geval niet zozeer samen maar ieder met hun telefoon.

Wij hebben veel gespreksstof en kletsen honderduit, ondertussen genietend van de heerlijke Mexicaanse gerechten. We spreken af om dit voortaan vaker te doen. We zien elkaar te weinig en missen dat allebei. We raken niet uitgepraat en springen net zo makkelijk van een serieus onderwerp over op een totaal onzin gesprek. Heerlijk zo’n avond!
Maar ondertussen, bij onze net-tiener-af buurtjes, is het angstvallig stil. Zeg maar gerust doodstil want er wordt geen woord met elkaar gewisseld. Je zou bijna denken dat ze ruzie hebben maar dat is niet het geval. Ze zijn gewoon allebei te druk met hun telefoon, een enkele keer laten ze elkaar een foto zien die op Social Media gedeeld wordt. Een lach of knikje van de overkant van het tafeltje dient als antwoord en beiden gaan weer door met hun bezigheden. Tussen de bedrijven door wordt het eten naar binnen gewerkt maar ik kan me niet voorstellen dat het net zo lekker smaakt als bij ons. We maken een paar keer contact met ze omdat ze 1 ronde op ons voorlopen. Zodoende kunnen we af en toe “spieken” en informeren of het lekker is. Vriendelijk antwoorden ze en gaan dan weer verder met elkaar, dat wil zeggen ieder met hun partner Smartphone.

Zachtjes fluistert de vriendin dat wij misschien oud aan het worden zijn. We dopen het stelletje tot de Mobiele-Eenheid maar van een eenheid is totaal geen sprake. Hoe jammer!
Helaas is dit beeld absoluut geen uitzondering meer, ik denk eerder dat wij een uitzondering waren. Kunnen we niet een regel invoeren dat iedereen verplicht de telefoon uitzet tijdens het eten? Dat is overigens ook wel zo beleefd toch?!