Voor onbepaalde tijd op reis.

Op mijn zachte lichtroze wolk drijf ik langzaam richting de (7e) hemel. Maar hoe hard kan het leven zijn want op hetzelfde moment zetten twee dierbare vriendinnen ook koers in die richting maar hun wolken zijn donker van kleur; gitzwart! De één heeft net te horen gekregen nog ongeveer een jaar te leven te hebben…de genadeloze sluipmoordenaar Kanker heeft het gewonnen van haar dappere strijd om hem te verslaan. Ze is nog lang niet klaar met het leven en zou niets liever willen dan nog vele jaren genieten samen met haar man en kinderen. Een andere vriendin daarentegen is al enkele jaren in een compleet ander gevecht verwikkeld; haar tegenstander is Depressie. Onlangs heeft zij aangegeven niet meer verder te willen, ze is compleet op en moegestreden en wil nu in aanmerking komen voor euthanasie. Ze wil alleen nog maar rust. Hoe oneerlijk is het soms verdeeld in deze wereld?! Ik zou willen dat de beide vriendinnen over konden stappen en dat ze met mijn prachtige wolk verder mochten reizen…
Ik wil er zo graag zijn voor ze, ze kennen elkaar niet en misschien is dat in deze situatie ook maar beter. Ik leef en voel met ze mee, ieder met hun eigen emoties, en ik wil ze steunen. Zelf ben ik ook bekend met het diepe zwarte gat, waar geen enkel ontsnappen aan mogelijk lijkt en welke zo oneindig en diep is dat je op den duur alleen nog maar verlangt naar rust. Ik zou de vriendin het liefst bij de hand nemen en de weg terug naar boven, naar het licht, laten zien die ik gelukkig destijds heb gevonden. Maar hoe ik ook probeer, hoe hard ik ook schreeuw, ze hoort me niet meer en ziet mijn uitgestrekte hand niet, laat staan dat ze de kracht nog heeft om deze beet te pakken. En dus kan ik er alleen maar voor haar zijn, in stilte, en vragen om kracht en hulp voor haar. Ook voor de andere vriendin kan ik niets anders doen dan haar veel liefde geven en hopen en bidden dat de gegeven tijd nog een mooie zal zijn.

Ik realiseer me dat de eindbestemming voor ons allemaal ooit hetzelfde is, de reis ernaartoe verloopt alleen anders en de een krijgt helaas minder tijd dan de ander. Dus hoe belangrijk is het om onze gezondheid altijd op nummer 1 te plaatsen, onszelf (en elkaar) lief te hebben en werkelijk te accepteren zoals we zijn en daarnaast om onze dromen waar te maken, wat die dromen ook zijn. Leef, leef in de ECHTE wereld! En ga voor die droom. Niet ooit of na die studie of na die promotie of als, als, als…. nee NU. Want nu is het enige wat we met zekerheid hebben.