Vakantie in Engeland

Ik ben een paar keer in Engeland geweest. Keer of drie, vier. Onder andere in 2003. We zaten toen op een bungalowpark in Battle, vlakbij Hastings. Regio zuidkust. Het gebied dat wordt gekenmerkt door de imposante krijtrotsen. Battle is daarnaast bekend dankzij de band Keane, die er vandaan komt. Het is een prachtige omgeving.

Vanuit het huisje kon je in de verte de zee zien. Het was begin mei toen we er waren. Dat weet ik nog, omdat ik besloot stil te zijn in verband met de Nationale Dodenherdenking. Zondag 4 mei 2003. Stipt om acht uur hield ik twee minuten mijn mond en staarde wat voor me uit, in de richting van Het Kanaal – een plek die niet onbelangrijk is geweest in de Tweede Wereldoorlog. Ik was vergeten dat het eigenlijk al negen uur was, Nederlandse tijd, maar dat deed geen afbreuk aan het ritueel.

Er was een zwembad op het park. Het was niet groot, maar het was er dan ook nooit druk. In ieder geval niet in die twee weken dat ik er was, samen met mijn ouders. Op een ochtend zat ik in het bubbelbad, waar ik in gesprek raakte met een Engelsman. Een echte Brit. Met een onmiskenbaar accent. We spraken over mijn werk bij de radio, waar ik toen net mee was begonnen. Zijn zoon werkte ook voor de radio. Ik weet niet meer precies waar. Het was verbazingwekkend hoe makkelijk we konden praten. De angst voor een taalbarrière bleek ongegrond.

Mijn ouders stelden voor om een dagje naar Eastbourne te gaan. Over smalle weggetjes, met aan weerszijden groene heggen en stenen muurtjes, reden we naar de kust. Het regende de hele dag. Misschien zelfs wel de hele vakantie. We liepen over het strand, langs verlaten tentjes. Bij de pier aten we fish and chips. Het werd geserveerd op de klassieke manier, in een oude krant. Eastbourne zag er wat vervallen uit. Het hoogseizoen had zijn sporen nagelaten. De wegen waren niet berekend op de verkeersintensiteit, het aantal hotels deed vermoeden dat het er nog veel drukker kon zijn.

De mooiste wandeling die vakantie, was de tocht naar Beachy Head: een gigantische, honderdzestig meter hoge klif. Berucht vanwege het aanzienlijke aantal zelfdodingen per jaar. We zagen hoe de golven stuksloegen op de lager gelegen vuurtoren. Ik denk nog wel eens terug aan dat moment, daar, bovenop die krijtrotsen.

Het was Engeland op zijn best.