Maakbaar

Wat mij opvalt, is dat de huidige maatschappij van mening is dat alles maakbaar en haalbaar is. Wanneer je maar wilt, kun je alles bereiken. Het onmogelijke is mogelijk. Alle leed is overwinbaar. Geluk is binnen handbereik. En falen is geen optie.

Maar hoe zit het nou echt? Wat is er maakbaar, haalbaar en te overwinnen en wat niet? Hoe realistisch is de maakbaarheid van het leven?

Ik heb te kampen met complex trauma. Ook wel C-PTSS genoemd. Ontstaan door een onveilige jeugd. Ondanks die C-PTSS probeer ik een leven op te bouwen zoals ieder ander. Ik heb gestudeerd tot ik op mijn bek ging. Ik heb gewerkt tot ik nog harder op mijn bek ging. Ik heb gevochten voor liefde tot ik compleet onderuit ging. Dat heeft mij tot nu toe een score van 4 burn-outs opgeleverd en een stempel van (tijdelijke?) arbeidsongeschiktheid. En een gevoel van: "Ik doe het niet goed genoeg. Ik werk niet hard genoeg. Ik doe niet genoeg mijn best."

Terwijl de realiteit anders ligt. Ik vecht als een malle om toch in de maatschappij mee te kunnen draaien. Vanaf mijn 16e ben ik actief aan het therapieën. EMDR, PMT, groepstherapie, creatieve therapie, CGT, ACT en MBT. Noem het maar op, ik heb er ervaring mee. Hoewel elke therapievorm zijn positieve bijdrage heeft geleverd in mijn omgang met C-PTSS, blijkt keer op keer weer dat C-PTSS niet oplosbaar is. De symptomen sluimeren in tijden dat het goed gaat, om in volle kracht terug te keren in tijden dat er stress is.

Ik ga onvrijwillig familie- en partnerloos door het leven. Hierdoor mis ik een veilige basis om op terug te vallen. Ik hou alle ballen hoog als alleenstaande moeder van twee puberdochters: verplichtingen, sport, hobbies, werk, sociale contacten. Maar er hoeft maar iets stressvols te gebeuren of de emmer is vol en de bodem verdwijnt tijdelijk onder mijn voeten vandaan. Om daarna weer op te krabbelen.

Ondanks mijn persoonlijke situatie wordt er van mij verwacht dat ik functioneer alsof mijn persoonlijke omstandigheden niet bestaan. Ik moet een standaard route bewandelen, terwijl mijn persoonlijke pad verre van standaard is. Ik zou dolgraag willen dat alles in het leven maakbaar was. Dan zou ik die fijne familie en partner per direct bestellen en mijn traumabrein opnieuw laten programmeren.
Maar soms is het hoogst haalbare dat wat het nu is. In dit moment. En dat accepteren is de kunst. Ook al zou ik zoveel meer willen. Net als velen met mij.