Lieve meneer die mijn tas probeerde te stelen

Ik had kunnen weten dat de ochtendtrein van 05:45 uur op een koude, donkere winterochtend het walhalla is voor zakkenrollers en andersoortige boeven. Want zelfs met de beste intenties is de gemiddelde mens op zo’n moment niet opgewassen tegen het stilletjes wiegen van een warme wagon. Ook ik begon deze vroege treinrit met allerlei optimistische, productieve plannen en eindigde verwikkeld in een hopeloze strijd tegen het aanlokkelijke soezen. Glazig starend naar het felle laptopscherm maakte ik mezelf wijs dat ik me “heel eventjes dan” zou overgeven aan de slaperigheid die nog in mijn lijf sluimerde. De laptop ging terug de tas in, de koptelefoon op en de kleine oogjes dicht. Meedeinend met rustgevende ochtendmuziek vol kalme klanken en ontspannend zeegeruis, haalde alles van binnen dankbaar adem.

Ik waande mezelf al half op dat mentale tropische strand toen een onbestemde beweging van mijn arm me direct terugfloot naar de kille treinrealiteit. Ik opende mijn ogen. Dag imaginaire zee, hallo kleptomane meneer. In een seconde zag ik je nog net mijn tas – waarvan ik de handvaten strak om mijn arm had gewikkeld, speciaal ter preventie van dit soort ongein – weer terugzetten, waarna je stoïcijns de trein uitliep.

Ik ben niet meer teruggegaan naar die fijne plek daar ergens tussen het onbewuste en dagdromen. Mijn tas had ik nog, maar de rust was weg. Tot zonsopgang en nog ver daarna, bleef jij, samen met heel veel vragen, door mijn hoofd razen. Klaarwakker – dat dan weer wel – vroeg ik me de rest van de rit af wat je ertoe bewogen had om mijn tas te willen stelen. Was je met die intentie in deze trein gestapt? Of was het in een opwelling gebeurd, gewoon omdat het ineens zo gemakkelijk leek? Zat je in geldnood en leek dit een uitweg? Heb je je zo vaak zelf bestolen gevoeld door de maatschappij dat je het dan maar terugdoet bij vreemden? Zou je je achteraf schuldig hebben gevoeld? Zou je je op papier rijker voelen, maar van binnen alleen maar armer?

Lieve meneer, ik weet niet wie je bent, wat je verhaal is en wat je hiertoe aanzette, maar ik heb zo’n vermoeden dat je niet heel gelukkig bent, want ik geloof niet dat écht gelukkige mensen anderen willen beroven. Ik denk dat er uiteindelijk alleen maar meer leegte in zo’n buitgemaakte tas had geschuild. Die gedachte vind ik eigenlijk nog veel erger dan bestolen worden. Dus lieve meneer, je mag mijn tas hebben, maar ik hoop dat je je geluk elders zoekt en weet te vinden, misschien bovenal in jezelf.