Kobe Bean Bryant, “Mamba Out.”

Op zondagavond bestaat mijn wereld uit een driehoeksrelatie met de hoekbank, de tv en mijn vriendin. We liggen ieder onder een eigen dekentje, met een blokje kaas of wat fruit naast een glas wijn. Ik bied haar een toastje aan. Het telefoonscherm in haar hand verlicht een verdrietig, verslagen gezicht. “Wat is er aan de hand?”

“Kobe Bryant is bij een helikoptercrash overleden.”

De woorden vliegen even door de lucht, waar ze zich opladen om vervolgens kei hard door mijn ziel te schieten. Een gat blijft achter. De reus, neergestort? Dat klopt toch helemaal niet?

Ik pak mijn telefoon en zie talloze appjes, verward lees ik met vochtige ogen de condoleances. De vijfvoudig kampioen die mij inspireerde met zijn dagelijkse 4AM work-outs. Met zijn 81 punten. Met zijn twee rake vrije worpen op een gescheurde achillespees. Die is toch onverwoestbaar? Mijnrol model. Ik vloog in 2016 naar Californië hem te bezoeken in zijn Staples Center in LA, zijn huis. Om zien hoe hij zijn court betreedt, nee, hoe hij zijn game domineert.

De werkethiek van deze man, de zelf betitelde Black Mamba, wordt alleen verslagen door zijn eigen aanvallende basketbalrepertoire. Iedereen kwam hij voorbij, onderdoor, achterlangs of eroverheen. Wij zagen in zijn acties niet de uren die hij al getraind had die dag, maar hij zag dat wel. Het was zijn brandstof. Wij zagen alleen zijn vastberadenheid. Zijn blik: “Niets kan mij stoppen, want ik werk het hardst, ik verdien het meer en ik ben de beste.” Hij versloeg de verwachtte herstelperiode voor achillespeesruptuur met maanden. Ongekend. “Mamba Mentality.” Ik hoor zo zijn rustige, diepe stem. Kobe spreekt vanuit de kern van zijn buik, een stem vol focus en overtuiging.

“Hij was een beest.”, lees ik in een ander appje. Mijn hart is in de war. Het klopt niet om in de verleden tijd over Kobe te lezen. Mijn vriendin vraagt of het gaat, ik zie dat zij een traan laat. Ze verontschuldigd zich omdat het voor mij “echt erg” moet zijn. “Iedereen heeft recht op zijn of haar eigen verdriet, altijd.”

En reus, door een pluimpje rook op een heuvelachtig landschap gehemeld tot mythe. De zwarte Mamba, de snelste slang ter wereld. Een dominante persoonlijkheid die naast ontzag ook sympathie kreeg. De kracht. De intelligentie. De herinneringen. De titels. De 60 afscheidspunten. De blik. De familieman, tot zijn laatste adem met zijn oudste dochter. De sprongkracht. De fatale landing. De uitspraken.

“Mamba out.”

Bedankt voor alles, ik zal je missen.