Ik ben een f*cking pleaser

Ik moet het toegeven, ik vind het lastig om nee te zeggen. Ik wil graag iemand helpen en als ik even kan zal ik ja zeggen. Dit komt omdat ik mensen niet wil teleurstellen. Dit is natuurlijk helemaal niet het geval. Je geeft simpelweg antwoord op een vraag of een verzoek. Toch heb ik er qua gevoel meestal meer last van als ik nee zeg, in plaats van dat ik kom opdraven. Maar is het nou echt zo erg om altijd ja te zeggen. Het zou toch heel ongezellig worden als heel de wereld nee zegt.

Toch zeggen mijn familie en vrienden regelmatig: ’je zou wat meer nee moeten zeggen’. Maar ik heb daar zo mijn redenen voor. Ik wil graag helpen, ik wil anderen niet teleurstellen, ik wil niemand afwijzen en ik wil vooral een conflict vermijden. Maar waar komt de drang om te pleasen vandaan? Volgens het wereld wijde web komt het voort uit een gebrek aan zelfwaardering en zelfvertrouwen. Aan zelfvertrouwen mist het vaak wel. Als ik meer zelfvertrouwen zou hebben, zou het mij niks moeten schelen wat een ander van mij vindt en dan zou een mening van een andere mij minder raken. Maar kennelijk doet het mij wel wat.

Pleasers zijn vaak sociale mensen, de personen die betrokken zijn en veel voor anderen over hebben. Dat klinkt dan wel weer heel positief en is een mooie eigenschap. Niet nee kunnen zeggen heeft zo zijn voor -en nadelen. Zo zei ik ja tegen vrijwilligers werk waar iedereen nee tegen had gezegd, blijk je aan het einde van de rit een waardebon van €100,- te krijgen, ka ching! Ik mag dan wel een f*cking pleaser zijn, maar ik ben er trots op!