Huizen voor gewone mensen

Toen ik thuiskwam zag ik direct de bekende envelop op de mat liggen. Groot formaat, oranje logo met in chique letters de naam van de afzender: Damborg. Weer dat verdamde investeringsbureau. Dit is al de derde keer dat ze ons benaderen, ze krijgen er geen genoeg van. Er is wel één verschil: dit keer is de boodschap aan mij gericht, de twee hiervoor aan mijn geliefde ega. Wat denken ze daar? Als het bij de man niet lukt dan proberen we het gewoon bij de vrouw. Die heeft thuis misschien wel de broek aan?

Ik vraag me af of ze misschien hun boodschap dan ook anders geformuleerd hebben. Tegen beter weten in maak ik de envelop open. Nee, natuurlijk niet. “Wij hebben uw huis gespot als interessant object voor onze portefeuille”. Zo ongeveer luidt de eerste zin. Een snelle scan levert op dat er verder ook niks veranderd is. Wij mogen ons huis verkopen, zonder makelaarskosten tegen een marktconforme prijs. En omdat het hun bekend is dat we nog geen verhuisplannen hebben (hoe ze dat weten is me een raadsel) mogen we na de verkoop gewoon ons eigen huis huren.

Dit huis huren, wat zou dat kosten in deze tijd? Wie de woningmarkt een beetje in de gaten houdt, weet dat je voor een gemiddeld appartement in de particuliere sector minstens 1200 euro per maand betaald. Je hoeft geen rekenwonder te zijn om voor dit huis dan minstens op het dubbele uit te komen. We hebben dit huis gekocht in een tijd dat je als gewoon mens in ieder geval in de zogenaamde mindere buurten nog tegen een goede prijs een huis kon kopen. Je hoeft ook geen rekenwonder te zijn om te weten dat de hypotheek nu veel lager is dan de vermeende huurprijs. Damborg, hoe zit het eigenlijk met jullie rekenkundig vermogen?

Tijden veranderen, de mindere buurten van toen zijn nu razend populair. Een blik op hun website maakt duidelijk dat er ook in deze omgeving mensen zijn die op een dergelijk aanbod ingaan. Dat is jammer want zo wordt langzaam maar zeker de woningmarkt steeds verder verziekt. Goede, ooit betaalbare woningen worden aan de markt onttrokken en tegen woekerprijzen verhuurd. Steeds minder woningen zijn beschikbaar voor gewone mensen.

Daar doen wij dus niet aan aan mee. Ons huis blijft van ons totdat wij zelf besluiten het te verkopen aan gewone mensen die het met net zoveel plezier zullen bewonen als wij doen. Ik verscheur de brief en de bijgevoegde, chique folder (het mag wat kosten) in kleine stukjes. Die belanden precies waar ze horen: in de prullenbak. Damborg kan de pot op. Damn!