Geef nooit op

Het is druk in de havenkroeg, strijdende koppels breken zich het hoofd over de vragen tijdens de grote voetbalquiz. Het inschrijfgeld dat ze bijeenbrengen gaat zoals elk jaar naar een goed doel en dit keer is dat Erasmus MC, afdeling oncologie. De superspecialisten die hard werken om kankerpatiënten te repareren. Uitstekend initiatief met een dubbel gevoel omdat ik deze geweldige avond zelf mag presenteren en ook twee keer aan de beurt ben geweest met deze rotziekte. En ja, mijn behandeling was ook bij die afdeling, in Rotterdam.

Uitstekende timing ook, binnenkort is het Wereldkankerdag waarop wereldwijd wordt stilgestaan bij de impact van kanker. Met de missie om het bewustzijn rondom kanker te vergroten. Want 1 op de 3 mensen krijgt er direct mee te maken. Tel uw zegeningen, pluk de dag en geniet van het leven, om de bekende deuren maar eens open te trappen.

Bij dit soort activiteiten dringt het gevoel van enorme machteloosheid zich op. Wanneer er iemand in je omgeving ernstig ziek wordt of, zelfs erger, doodgaat en er is niets wat je kunt doen. Daarom gaan we zwemmen, hardlopen, een berg op fietsen en dus ook een voetbalquiz organiseren. Allemaal met een doel. Bij wijze van tegemoetkoming omdat we er geen grip op hebben, in de wetenschap dat het morgen zomaar jezelf kan overkomen.

Het appèl op het inlevingsvermogen rondom kanker kan niet genoeg gedaan worden. Ik mag zeggen dat ik uit ervaring spreek. Als je schoon bent verklaard, begint het pas. Je ziet er goed uit, hoor ik regelmatig. Maar ik heb daarvoor wel geïnvesteerd in professionele hulp en extra begeleiding. Want leven na kanker is een loodzware klus, het gaat over accepteren dat het niet meer wordt zoals het was. Alleen al omdat het vanzelfsprekende gevoel van gezondheid voorgoed is verdwenen.

Voor de omgeving gaat alles gewoon door. Soms met mensen die wegkijken of er niet over willen praten, het woord kanker niet uitspreken en zich beperken tot de letter “K”.
In voetbalstadions hebben ze daar doorgaans minder moeite mee. Daar wordt deze ziekte in het openbaar bezongen en een ander vooral van harte gegund. Dat is een andere invalshoek.

Ik hoop dat kanker nog beter begrepen gaat worden. De tekst van Jules Deelder, die destijds in de bestralingskelder van de Daniël den Hoed-kliniek op de muur geschreven was, is daarom zo treffend: Ik maak me geen illusies maar ik blijf optimist.
Never give up!