Fantaseren kun je leren

Voor mijn werk als freelancer in de horeca pak ik vaak het OV naar verschillende plekken in het land. Sommigen kijken ertegenop om zich na een lange werkdag weer in die drukke metro of trein te persen. Maar ik niet. Ik vind dat fantastisch!

Telkens weer realiseer ik me dat je de honderden mensen die je op een dag voorbijloopt, allemaal voor de allereerste keer ziet. En je ziet ze ook voor de laatste keer. Of niet! Maar dan kun je het je in beide gevallen waarschijnlijk niet herinneren. En morgen zie je er weer honderden. Jezus, hoeveel mensen bestaan er wel niet.

Ik knik beleefd naar de persoon tegenover mij. Mijn gedachten fantaseren zich los over hoe het leven van deze medereiziger eruit ziet. Waar gaat hij precies heen? Hoe zal hij wonen? Wie weet kan ik wel veel van hem leren. Hij stapt uit. Ik zal het nooit weten. Op naar de volgende.

Fantaseren kun je leren, zullen we maar zeggen. Maar mensen zijn het vergeten. Het is veel gemakkelijker om selfies, gerechten, vakantiekiekjes en nieuwe luxeproducten van kennissen te bewonderen op je mobiel dan om zelf te fantaseren waar deze kennissen mee bezig zijn. Dat is dan ook waar de meeste mensen in het OV mee bezig zijn. En dan fantaseer ik weer over dát wat zij allemaal niet hoeven te fantaseren over hun kennissen omdat dat al bekend is. Of niet. Ik zeg ook maar wat.

Vroeger had ik nog weleens een gesprek ik de trein. Zo heb ik eens een oud vrouwtje verreikt met de informatie dat ik naar een of andere matige kroeg in Alkmaar afreisde om op te treden met mijn band voor een man of twintig voor een euro of twintig. Niet dat dat zo interessant was, maar zij vroeg toch waarom ik mijn gitaar bij me had? Ook heb ik eens een baan aangeboden gekregen op een middelbare school in Rotterdam omdat ze hard op zoek waren naar een leraar Biologie. En ik zat pas in mijn eerste jaar van Biologie! Zo hard. Maar tegenwoordig heb ik nooit meer zo’n gesprek. Tegenwoordig laat ik mijn gitaar ook thuis. Of niet. Ik zeg ook maar wat.

Het OV is elke dag weer anders. En gelukkig maar, anders zou het zo saai zijn. Morgen zijn er weer honderden nieuwe mensen waarvan ik hun leven er gratis bij kan fantaseren. Ik kan niet wachten. Op naar de volgende.