Een spoor van herinneringen

Het station is niet meer zoals ik hem vroeger kende. Treincoupés zijn vernieuwd en de AH to Go heeft nieuwe broodjes en de Smullers een nieuwe kroket. Wij zijn geen dames meer en ook geen heren, maar reizigers, en het toilet kost 70 cent. Er staan dichte poortjes en er is een stationspiano voor de muzikale reiziger die zijn trein niet meer redt.

Maar we duwen nog steeds voor we de trein instappen. Julia’ s pasta carbonara smaakt nog steeds niet naar kaas en de metro is nog altijd na vijf minuten uitgelezen. We luisteren nog steeds naar elkaars roddels. Schrikken altijd nog van het lawaai van de prullenbak. We horen ieder telefoongesprek en koesteren de stilte coupé. En we zijn onze ov-kaart kwijt, nét op het moment dat de conducteur voor je neus staat.

De trein rijdt nog steeds van Nijmegen, naar Arnhem, naar Ede. En van Ede naar Veenendaal en van Driebergen naar Utrecht. En ook altijd weer terug.

Dat is mijn trein. Niet een trein, nee dé trein, mijn trein. Het is een sneltrein, een intercity met een beetje graffiti achterop. Ik reisde er voor de eerste keer mee met Oma, van Maarn naar Utrecht. Dan gingen we winkelen en naar de Bijenkorf. Maar nu stap ik op in Nijmegen, waar ik inmiddels woon en waar ik mij thuis voel.

Rijdt hij langs Arnhem Centraal, dan denk ik aan feestjes van nieuwe vrienden, bij Veenendaal-de Klomp aan vrienden uit de tijd dat ik nog in Renswoude woonde.

Ede brengt me terug bij oma. Daar woonde ze de laatste jaren van haar leven, dit was haar eindstation. Driebergen-Zeist is voor mij nog een onbekend station, maar met Zeist als toekomstige nieuwsstad in het vooruitzicht, ben ik benieuwd wat deze halte mij gaat brengen.

In Utrecht denk ik aan haast. Trams en treinen staan op het punt om te vertrekken. Naar de Uithof, waar ik sinds kort studeer, of naar Overvecht, waar mijn broer op kamers woont, maar vooral naar Den Bosch of Tiel vanaf perron 20A, met eindbestemming Culemborg. Dat is ook een beetje míjn trein geworden, door de opdrachten die we een half jaar lang in deze stad hebben mogen uitvoeren. En hoewel Culemborg bijna een gepasseerd station is, blijf ik in gedachten altijd nog een beetje ingecheckt. Culemborg maakt nu deel uit van mijn spoor van herinneringen.