De volhardend schrijver Eduard.

Inmiddels schrijf ik alweer een paar jaar bijna wekelijks een column en lees daarbij ook geregeld de columns van anderen. Vooral wanneer een bepaalde naam steeds weer voorbij komt, wekt dat mijn interesse. En zo gebeurde dat met de schrijver Eduard S., die trouw elke week een column plaatste en hierin heel open was over zijn autisme. Het viel mij op hoe hij telkens opnieuw schreef over de dode tuin waar maar niets bloeide en hoe hij daar zat, in die tuin, tussen al dat dorre gebeuren. Tot in den treuren bleef hij over dit onderwerp schrijven en ik voelde soms een soort van medelijden. Tot het mij plots opviel hoe zijn columns zo’n maand of 6 geleden van sfeer veranderden. Ik voelde meer blijheid in zijn verhalen, het onderwerp veranderde en ik weet nog goed hoe ik dacht: ‘Goh Eduard, er is blijkbaar iets gaande in jouw leventje’. En jawel hoor, enige tijd later las ik dat hij verliefd was en ondanks dat ik de beste jongen helemaal niet ken, voelde ik een blijdschap. Ik gunde het hem en was stiekem benieuwd wie ze was…een kassière misschien? Een buurmeisje dat hij soms zag lopen? En wist zij het eigenlijk? De foto van Eduard, boven de columns, verving hij later voor een romantische tekening van een verliefde prins en prinses en als ik zijn columns wat volgde, die vanaf die tijd niet meer over de dode tuin gingen maar steevast over “haar”, meende ik op te maken dat zij er nog geen weet van had. Hij verlangde namelijk eind van de zomer al naar Valentijnsdag en dat vond ik heel schattig.

Maar wat ik vooral mooi vind is hoe je bij deze jongen ziet hoeveel invloed liefde heeft op iemands kijk op de wereld en op de gemoedstoestand. Ik ben blij voor hem dat de liefde hem zo heeft opgefleurd en wat zou het mooi zijn als de dame in kwestie ook warme gevoelens voor hem koestert of gaat koesteren. Hoe dood en dor die tuin ook was, Eduard is duidelijk een doorzetter en zijn tuin(tje in zijn hoofd) is nu vast de mooiste en kleurrijkste van heel de buurt. Hij droomt van een carrière als schrijver, van zijn column in de krant, en van een leven met zijn prinses. Ik hoop dat zijn dromen ooit uit mogen komen.

Eduard, ga zo door jongen! Laat je door niets of niemand tegenhouden en geloof in jezelf!
En of je columns nou worden gepubliceerd of niet, ik lees ze geregeld met een glimlach op mijn gezicht op de site van Metronieuws. Dus je ziet wel dat je toch al enigszins “bekend” bent. Oh, en vergeet niet dat het eindelijk wél bijna Valentijnsdag is. 😉