ChristenDom

‘Ik hoop dat jij ooit hetzelfde levensgeluk zal vinden in het Christendom als ik,’ zei mijn broer ooit tegen mij in zijn auto, met de bijbel voor ons op het dashboardkastje. Het was vlak na een begrafenis en ik schrok enorm van deze uitspraak. Het voelde als een waardeoordeel over mijn heidense bestaan.

We groeiden op in de Biblebelt en gingen elke zondag naar de kerk. Als kind had ik al vrij snel door dat dit absoluut niet mijn kopje thee was. De bijbelverhalen leken op fantasie, de muziek was monotoom, verdrietig & soms opzwepend en de preek slaapverwekkend.

Naarmate ik ouder werd, realiseerde ik geluk te hebben gehad met ‘onze’ relatief milde vorm van het geloof omdat ik ook andere vormen van geloof zag in ons dorp. Waar bij ons veel kon, was elders ondenkbaar. Homoseksualiteit? Hij is ziek, stuur hem naar de dokter! Een vrouwelijke dominee? Koken moet ze! Kinderen inenten? God bepaalt!

Frappant vond ik altijd de bekende slogan van het Christendom: ‘Heb je naaste lief’. Dat had Jezus vast niet zo bedoel met al die oorlogen, versplintering en familieruzies.

De bijbel als leidraad voor een leven. Een boek dat iedereen anders interpreteert. Wat mij nog steeds kan doen huiveren zijn thema’s als het goede en het kwade. De hemel of de hel. God of de Duivel. Angstaanjagende termen voor een kind. En hebben we echt een sprookjesboek nodig om een klein beetje fatsoenlijke normen en waarden na te streven, zonder allerlei mensen en gedachten uit te sluiten? Zonder niet-gelovigen angst aan te jagen door ze naar een hel te sturen?

Ik zag ook ‘blije’ vormen van het geloof. Met opzwepende en bijna mythische muziek, stonden mensen met de handen in de lucht al zingend en huilend. Ook weerloze kinderen werden meegesleurd door hun ouders. Het woord indoctrinatie ga je later pas begrijpen als je afstand hebt gedaan. En hoe moeilijk afstand doen van het geloof is, blijkt maar weer uit de recente gebeurtenissen in Ruinerwolde of met de Jehova’s Getuigen.

Waar de ene jongere twijfelt of geaardheid of gender, twijfelen anderen over hun geloofsovertuiging. Wordt dit wel geaccepteerd door de omgeving? Heeft de naaste dan nog wel lief?

Wanneer komt er een compleet nieuwe stroming? Waar kinderen gewoon kinderen mogen zijn. Waar mensen weer aardig zijn voor de aarde en elkaar? En iets meer feiten?

Mijn broer krijgt alsnog gelijk: ik vind inderdaad het ChristenDOM!