Chapeau! Wieland!

Top! ambtenaar!

Dat vraag ik u af. Of je ook de verlichting waarnam bij het gesprek met de boeddhistische rechter Frank Wieland? En zelf een zucht van verlichting slaakte, omdat er blijkbaar toch topambtenaren zijn die ook gewoon, en in de eerste plaats, mens zijn zoals deze mens die Holleeder tot levenslang vonniste. Hoe anders dan veel topambtenaren met Kafkaësk gedrag bij grote publiekrechtelijke- en overheidsinstellingen als Belastingdienst, Defensie en menig ander ministerie.

De, zojuist gepensioneerde, rechter maakte natuurlijk duidelijk dat bij een misdaad slachtoffer(s), dader(s) en nabestaanden zijn. Dat de daad beoordeeld en berecht moet worden en Barbertje moet hangen, mits schuldig. Het slachtoffer is een mens met een verhaal, de dader eveneens en Wieland maakte heel helder dat ook de rechter een mens is, met emoties en gevoelens. Een veroordeling is een handeling, maar de mens achter de uitspraak is onderbelicht. Als je de holistische mens ziet, dan kom je ook concluderend en vooral deducerend tot de slotsom dat een ieder een 2e kans verdient, na verloop van tijd. Dat een rechter niet alleen geëmotioneerd wordt van het leed van het slachtoffer, maar ook van het leed dat vervolgens het leven van de dader gaat bepalen en dat een magistraat persoonlijk ook dit proces moet verwerken is nu zonneklaar, dankzij zijn kwetsbare, open opstelling.

Op de vraag of het Boeddhisme zijn oordeel beïnvloedt gaf hij aan van niet. Het helpt hem wel om de gebeurtenissen te ordenen, te verwerken en te accepteren. Dat er gevonnist moet worden is een feit, er moet rechtgesproken worden. De boeddhistische levenswijze leert je dat het weinig uithaalt om tegen de stroom in te vechten. Het kost je kracht, focus en energie en je wint het toch niet.

Beter kun je je laten meevoeren met de stroom en anticiperen. Hoe anders dan bijv. republikeinse Sarah Palin die riep ‘Go with the flow? Only dead fish go with the flow!”. En stak nog wat kWh in het stroomopwaarts zwemmen. Slim? Nee, toch. Stoer? Ogenschijnlijk wel. Maar de Palinhoud hield al niet over en na zoveel verbranding was de druk eraf en ging ze stoomopwaarts. En weer was er een zucht van verlichting. Dit keer niet omdat iemand in beeld kwam, maar uit beeld verdween.

Wieland zet zijn memoires op papier. Een ongetwijfeld rijk verhaal over delicten, geweld, misdaden, vluchtauto’s en moordwapens. Laten we hopen dat hij zijn woordwapensl goed gebruikt.