Aart

Pas toen ik beelden zag van de Stratenmakeropzeeshow, realiseerde ik me dat Aart Staartjes ook ooit jong is geweest.

Ik ben een man van 32. Ik ben groot geworden met kindertelevisie als Sesamstraat en Ik Mik Loreland. Daar keken wij naar op tv’s met een enorme achterkant. Laatst vond ik een oude foto in een schoenendoos. Daarop ben ik te zien als een klein jongetje, dat met grote ogen kijkt naar een scène van Meneer Aart.

Als je jong bent maken dingen al snel indruk.

Aart heb ik altijd als een opa gezien. De man leek nooit ouder te worden – hij was in 1992 net zo oud als een week geleden. Even dacht ik dat Aart Staartjes het recept had voor het eeuwige leven.

Tot afgelopen zondag.

Ik gun iedere generatie een Aart. Mensen als hij hebben de jeugdtelevisie naar een hoger plan getild. Net zoals Edwin Rutten (Ome Willem) en Bas en Aad van Toor (Bassie & Adriaan) dat gedaan hebben. Deze iconen hebben een brug weten te slaan tussen vermaak en educatie. Als je iemand iets wil bijbrengen over de cultuur in een ver land, dan moet je geen droge feiten opsommen – dan moet je naar dat land toegaan en het laten zien. Dat blijft veel beter hangen. Waarom moeilijke woorden tot vervelens toe op het bord schrijven als je ze ook op een speelse manier kunt brengen?

Leren hoefde niet langer saai te zijn.

Wie kan zich een jeugd voorstellen zonder dit soort programma’s? Ik in ieder geval niet.

De basisschooltijd was een fijne tijd. Lekker onbezorgd. Geen verantwoordelijkheden. Eenmaal thuis kon je ongegeneerd op de bank ploffen. Of lekker door de straat scheuren op een driewieler. Het enige gevaar kwam van de grotemensenwereld en was heel ver weg. Mijn vader waarschuwde wel eens gekscherend, dat ik moest genieten omdat het zo voorbij zou zijn. Ik kan niet zeggen dat hij ongelijk had.

Het is inmiddels 2020. Ik heb geen idee wat er op dit moment wordt gekeken in de klaslokalen. Wel vermoed ik dat de tv’s platter zijn en niet meer op een verrijdbaar meubel staan. Het was altijd weer hilarisch als de juf vergat de stekker erin te doen.

Ik weet niet hoe het nu allemaal is. Maar ik hoop minstens zo leuk als in de vroege jaren ’90, toen ik in de schoolbanken zat. Dat onbekommerde, daar zou iedere kleuter recht op moeten hebben.

Net als een Aart.