Van Vlees, Bloed en Cijfertjes

Jules, een collega even verderop, is een echte gadget geek. Zo bestaat zijn collectie onder andere uit een bluetooth-tandenborstel en printer met spraakbesturing. Iets daadwerkelijk nodig hebben is vaak geen criterium. Natuurlijk zitten er ook praktischere speeltjes bij, zoals een smartwatch. Het telt stappen, trappen en calorieën. Als je ‘m omhoudt tijdens het slapen, meet het de kwaliteit van je nachtrust. Eigenlijk heel normaal tegenwoordig. En handig, want Jules schommelt wat met zijn gewicht. Hij heeft snel honger, maar sport regelmatig, fietst naar zijn werk en neemt vaak loopjes. "Zitten is het nieuwe roken", zegt hij dan. Met het oude roken mindert hij overigens moeizamer.

Na de middagwandeling hijgt hij zich een weg door het kantoorgebouw. De smartwatch levert bewijs voor de gesmeerde synchronisatie van zijn appetijt en calorieënverbruik. Eens swipete hij over het schermpje en begon voldaan drie bananen te pellen. Een verbaasde medewerker keek op en kreeg het aantal calorieën op Jules’ pols te zien. "Kijk maar, ik heb gewoon honger".

Laatst had Jules zich laten verleiden tot het kopen van een nieuwe smartwatch. Eentje die waterdicht was in plaats van spatwaterdicht. "Maar je zwemt toch nooit?", vroeg ik hem. Dit bleek wederom een irrelevant criterium. Tenslotte ging het om het flitsende design en geoptimaliseerde metingen. Op de dag voor zijn vakantie maakte hij een onrustige indruk, stond vaker op dan normaal. Wellicht had hij nog wat dingen te regelen. Ik had geen kans te vragen wat er aan de hand was – hij haastte zich eerder weg.

Terug van weggeweest, had Jules zijn oude smartwatch om. Naast zijn toetsenbord lag een verfrommelde Snickers-plasticje. Ik had de koffiepauze op kantoor gemist, dus ik stelde de vakantievragen uit. "Waar is je nieuwe?", vroeg ik tikkend op het kleine display. "Ik heb hem teruggebracht, het bleek toch niks voor mij". "Omdat je eigenlijk toch nooit zwemt?" Hij keek me onbegrijpelijk aan. "Nee – ik verbrandde te weinig calorieën."